Chapter24
อิจฉา ..ลูกตัวเอง
“ฮยอนซึง” จุนฮยองเรียกคนที่กำลังจมอยู่กับความคิดตัวเองให้กลับมา
ร่างบางที่ถูกเรียกก็หันหน้ากลับมามองพลางเลิกคิ้วถามประมาณว่าเรียกทำไม
“ฉันขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่านมานะ
เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม?”
“!!!” ร่างบางตาเบิกกว้างทันทีที่ได้ยินประโยคเมื่อครู่จากปากจุนฮยองเพราะมันทำให้หัวใจของเขากลับมาเต้นแรงครั้งแรกในรอบสิบห้าปี
“นะซึงอา.. ฉันจะทำให้ดีที่สุด
ฉันจะไม่ทำให้นายและลูกต้องเสียใจแน่นอน” จุนฮยองพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจพร้อมทั้งมองตาคู่สวยของอีกคนด้วยความแน่วแน่
“ฉัน.. ฉันไม่รู้” ฮยอนซึงพูดก่อนจะเบือนหน้าหนีเพราะน้ำตาเขากำลังจะไหลออกมาหลังจากได้ยินสรรพนามที่จุนฮยองเคยใช้เรียกเขาเมื่อก่อนซึ่งก็แสดงว่าจุนฮยองไม่เคยลืมเขา..
ถึงจะอยากให้อภัยคนตรงหน้า
แต่ความเจ็บปวดที่เขาเคยได้เจอมันก็เป็นสิ่งที่ยากเกินกว่าจะให้อภัย
..อย่างน้อยๆก็ในตอนนี้
“ซึงอา..” จุนฮยองพูดเสียงสั่นเมื่อไม่ได้คำตอบที่ต้องการ
“...” ร่างบางทำได้เพียงนิ่งเงียบ
“นายมีใครแล้วอย่าง..!” ถามไปก็เจ็บไปแต่จุนฮยองก็อยากถามเพื่อความแน่ใจ
แต่ยังไม่ทันจะถามจบ ร่างบางก็พูดขัดเสียก่อน
“ไม่ใช่นะ!” ฮยอนซึงปฏิเสธเสียงแข็ง
ทำเอาร่างสูงระบายยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
ฮยอนซึงของเขาก็เป็นแบบนี้ตลอดแหละ
อะไรที่ไม่ใช่ไม่จริงก็จะรีบเถียงเอาไว้ก่อน
“ดีใจจัง^^” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงดีใจแล้วยิ้มออกมาทำเอาฮยอนซึงยิ่งเขินขึ้นไปใหญ่
แก้มเรียกได้ว่าแดงเป็นลูกตำลึง
“ยะ.. อย่าได้หลงตัวเองนะ
ฉั..! อื้อ!” ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้แก้ตัวจบ
เขาก็ถูกจุนฮยองปิดปากไปเรียบร้อย
มือหนาที่เคยล็อกเอวบางก็เปลี่ยนมาล็อกใบหน้าสวยแทน
แม้ตอนแรกร่างบางจะขัดขืน
แต่เพราะรสจูบอันหอมหวานที่จุนฮยองมอบให้บวกกับความคิดถึงและโหยหาจึงทำให้ฮยอนซึงใจอ่อนในที่สุด
ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นบางอย่างมีความสุขเพราะไม่ได้สัมผัสกันมานาน
ร่างบางจากที่อยู่ด้านบนจำต้องย้ายมาอยู่ด้านล่างตามการชักนำของอีกคน
นิ้วยาวของร่างสูงบรรจงปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของฮยอนซึงออกอย่างรู้งาน
ก่อนจะย้ายมาถอดเสื้อยืดตัวโคร่งของตัวเองเช่นกัน
มือหนาลูบไล้ร่างกายสวยด้วยความคิดถึง
จูบแสนหวานจำต้องหยุดลงเพราะร่างบางเริ่มหมดอากาศหายใจแต่ถึงอย่างนั้นจุนฮยองก็ไม่ปล่อยให้เวลาเสียเปล่า
จุนฮยองลงมาพรมจูบบนที่ลำคอขาว ลามไปถึงไหปลาร้าสวย
เพราะความโหยหาที่มีมากเกินไปทำให้จุนฮยองเผลอกัดหน้าอกแบนสวยไปหนึ่งครั้งซึ่งสร้างความเสียวซ่านให้ร่างบางอย่างมาก
“อื้อ จุน~” ฮยอนซึงก็เผลอครางออกมาเช่นกันเมื่ออารมณ์เริ่มมีมากขึ้น
และเพราะร่างบางครางเป็นสรรพนามที่เคยใช้เรียกจุนฮยองเมื่อก่อน
เจ้าของสรรพนามนั้นจึงยิ่งมีอารมณ์มากขึ้นไปอีก
ในที่สุดทั้งคู่ก็ไร้อาภรณ์ปกปิดร่างกาย
จุนฮยองยังคงมอบจูบแสนหวานให้ร่างบางเรื่อยๆอย่างไม่รู้สึกเบื่อ
ร่างบางเองก็ลงเล็บบนหลังแกร่งเพื่อระบายอารมณ์เสียวเหมือนกันเมื่อร่างสูงส่งนิ้วยาวเข้าไปในช่องทางสีสวยของตน
“อ๊ะ อ๊ะ จุน~ อื้อ!” ฮยอนซึงครางออกมาถี่ขึ้นเมื่อนิ้วยาวของร่างสูงไปถูกจุดกระสันเต็มๆ
ร่างสูงที่รู้แล้วก็แกล้งให้อีกคนเสียวเล่นโดยการส่งนิ้วยาวไปถูกจุดนั้นบ่อยๆ
“ซึงอา.. นายยังรักฉันอยู่ใช่ไหม?” ร่างสูงถามเสียงกระเซ่าขณะนำแก่นกายตัวเองไปจ่อปากทาง
“อื้อ~ ฉัน
อื้อ ไม่ อื้อ นายช่วยเข้ามาเร็วๆ อื้อ หน่อยได้ไหม” ฮยอนซึงพูดไม่เป็นศัพท์เมื่อจุนฮยองกดแก่นกายใหญ่เข้ามาเพียงแค่ส่วนหัวแล้วนิ่งค้างเอาไว้อย่างนั้น
“ฉันจะเข้าไปก็ต่อเมื่อนายบอกว่านายยังรักฉันอยู่~” จุนฮยองกัดฟันพูด
ใจจริงเขาก็อยากจะกระแทกเข้าไปให้เต็มรักแต่เขาก็ต้องอดทนเพื่อรอคำๆนั้น
คำว่ายังรักกัน..
“ฉัน อื้อ ฉันรักนาย อื้อ จะเข้ามาได้หรือยัง?!” ร่างบางจำต้องทำตามความต้องการของอีกคน
แม้จะรู้ตัวว่าถูกแกล้งแต่เพราะอารมณ์ที่มีมากในตอนนี้ทำให้เขาต้องพูดออกไป
เพราะยังไงฉันก็ยังรักนายจริงๆนั่นแหละ ยง จุนฮยอง!
“เก่งมากครับซึงอาของผม พร้อมแล้วใช่ไหม? อ่า~” ร่างสูงพูดจบก็กระแทกเข้าไปมิดด้ามก่อนจะครางเสียงต่ำออกมาเพราะความคับแน่น
อาจเป็นเพราะตลอดสิบห้าปีที่ผ่านมาฮยอนซึงไม่เคยมีใครเลยจึงทำให้ช่องทางนี้ยังคงคับแน่นราวกับครั้งแรก
..ซึ่งนั่นทำให้จุนฮยองมีความสุขมากจริงๆ
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ จุน~ อ๊ะ อ๊ะ” ฮยอนซึงครางออกมาถี่มากเพราะอีกคนเล่นกระแทกเข้ามาไม่เว้นช่วงให้หายใจเลย
“อ่า~ แน่นมากเลยซึงอา
อ่า~” จุนฮยองเอ่ยชมไม่ขาดปาก
มือก็บีบเค้นอกแบนอย่างเมามันส์ก่อนจะก้มลงโลมเลียติ่งไตเล็กที่กำลังตั้งชันชี้หน้าเขาอยู่
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาา~” กระแทกกันเพียงไม่นาน ฮยอนซึงก็ถึงฝั่งฝันในที่สุด
ร่างสูงเองก็ตามมาติดๆ
“เป็นไงครับซึงอา สนุกไหม?” จุนฮยองถามทั้งที่ยังคาอยู่ในร่างบาง
“บ้า! รีบๆเอาออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ฮยอนซึงออกคำสั่งอย่างเขินอาย
“อีกรอบไหมครับ?” จุนฮยองถามเสียงกระเซ่าเพราะยังไม่หายคิดถึงคนสวยตรงหน้า
ถามไปฮยอนซึงก็ตอบมาเพียงคำเดียว..
.
.
.
“อื้อ!”
.
.
.
คงไม่ต้องถามว่าหลังจากนี้เกิดอะไรขึ้น แต่ที่รู้ๆคือยาวแน่ๆ
ผ่านไปกว่าครึ่งค่อนวันกว่าจุนฮยองจะหายอยากและปล่อยให้ฮยอนซึงเป็นอิสระ
ตอนนี้ก็เกือบสีโมงเย็นแล้ว
ฮยอนซึงจึงต้องพาร่างกายอันแสนเหนื่อยล้ามาใส่เสื้อผ้าและเตรียมตัวกลับบ้านก่อนที่อิลฮุนจะเลิกเรียน
แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ง่าย..
“ซึงอา~ อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอ? ฉันอยากนอนกอดนายนานๆ” จุนฮยองพูดงุ้งงิ้งพลางกอดคนที่นั่งแต่งตัวอยู่ปลายเตียง
“ฉันต้องรีบกลับบ้านก่อนอิลฮุนเลิกเรียนนะจุนฮยอง
ปล่อยได้แล้วน่า..” ฮยอนซึงพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ
บอกเป็นรอบที่สิบแล้วก็ยังไม่ยอมให้เขากลับอีก
ทำตัวเป็นเด็กติดแม่ไปได้..
“นาย.. นายรำคาญฉันอย่างนั้นเหรอ?” จุนฮยองถามอย่างอึ้งๆเพราะเป็นครั้งแรกเลยที่ร่างบางมีท่าทีกับเขาอย่างนี้
“รำคาญสิ ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันต้องรีบกลับก่อนลูกเลิกเรียน
นายก็งอแงง้องแง้งอยู่นั่นแหละ ปล่อยๆๆ” ฮยอนซึงพูดเหวี่ยงก่อนจะสลัดแขนจุนฮยองออกจากเอวแล้วลุกขึ้นยืน
“นี่นายรักลูกมากกว่าฉันอย่างนั้นเหรอห๊ะ?!” จุนฮยองถามเสียงแข็งเพราะรู้สึกอิจฉาที่เห็นร่างบางอยากไปจากเขาเพื่อไปหาใครอีกคนหนึ่ง
..ทั้งๆที่ก็คือลูกของเขานั่นเอง
ไม่รู้สิ
อารมณ์ตอนนี้จะเรียกว่าจุนฮยองกำลังอิจฉาลูกตัวเองก็ว่าได้
“แน่นอน!” ตะโกนใส่หน้าอีกคนจบ
ฮยอนซึงก็เดินออกจากห้องทันทีโดยไม่หันหลังกลับมามองคนตัวโตที่กำลังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่บนเตียง..
“คิ!” หลังจากออกมาจากห้องได้แล้ว
ฮยอนซึงก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
นายจะไม่ทำให้ฉันเสียใจอีกครั้งใช่ไหมจุนฮยอง?
แล้วลูกจะเข้าใจเราจริงๆใช่ไหม?
ฮยอนซึงคิดในใจก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับออกไป
หลังจากกีกวังถูกให้ยานอนหลับ
ผ่านไปราวๆห้าชั่วโมงเขาก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้งโดยที่ไม่โวยวายใดๆทั้งสิ้นแม้จะมีคนที่เขาไม่ต้องการเห็นหน้านั่งอยู่ข้างเตียงก็ตาม
“กีกวัง หิวไหม? เดี๋ยวฉันโทรสั่งให้พยาบาลเอาอาหารมาให้” ดงอุนถามออกไปเสียงอ่อนเพราะความรู้สึกผิดที่กำลังเกาะกุมหัวใจเขาอยู่
ตอนนี้เขาแค่อยากทำดีกับกีกวังให้ได้มากที่สุดเพื่อชดเชยความผิดที่เคยทำลงไป
..แต่เขาก็เผื่อใจเอาไว้บ้างแล้วแหละ หากร่างเล็กตรงหน้าจะไม่ให้อภัย
“...” แม้จะได้ยินคำถาม
แต่ร่างเล็กก็เลือกที่จะหันหน้าออกไปทางหน้าต่างเพื่อมองวิวยามค่ำคืนและไม่เอ่ยคำใดออกไปทั้งสิ้น
“งั้นนายเบื่อไหม อยากดูทีวีหรือเปล่า? เดี๋ยวฉันเปิดให้” ดงอุนถามก่อนจะทำท่าลุกขึ้นเพื่อจะไปหยิบรีโมทแต่เสียงของกีกวังก็ดังรั้งเขาเอาไว้เสียก่อน
“คุณทำแบบนี้ทำไมครับ?”
“หืม?”
“ผมถามว่าคุณทำแบบนี้ทำไมครับคุณดงอุน? ทำร้ายผม ทำร้ายลูกผม
แล้วก็คิดจะแกล้งทำดีเพื่อไถ่โทษอย่างนั้นเหรอ?” กีกวังหันหน้ามาพูดกับร่างสูงตรงๆ
หยดน้ำตาใสค่อยๆไหลลงบนแก้มขาวอย่างช้าๆ
ดงอุนเห็นภาพนี้แล้วก็รู้สึกเจ็บที่หัวใจแปล๊บๆ มือหนาค่อยๆยื่นออกไป
นิ้วโป้งใหญ่ค่อยๆเกลี่ยน้ำตาบนแก้มนั้นอย่างเบามือ
“อย่าร้องไห้อีกเลยนะกีกวังอา.. ฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง
ขอโทษที่ทำให้นายต้องร้องไห้แบบนี้” ดงอุนพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นก่อนจะโน้มตัวไปโอบกอดอีกคนเอาไว้
ความอบอุ่นจากดงอุนถูกถ่ายทอดออกไปจึงทำให้ร่างเล็กร้องไห้ออกมาเพราะความสับสน
คุณคิดอะไรอยู่กันแน่คุณดงอุน?
ผมอยากรู้ใจคุณจัง..
“คุณ.. ฮึก
คุณตอบผมมาได้ไหมครับ ฮึก ว่าคุณทำแบบนี้ ฮึก กับผมทำไม? ผมไม่เข้าใจเลย ฮึก
ผมทำอะไรผิดเหรอครับ? ฮึก
ทำไมต้องทำร้ายผมกับ ฮึก ลูกด้วย ฮือออ” ร่างเล็กพูดไปสะอื้นไปอย่างน่าสงสาร
ดงอุนจึงทำได้เพียงลูบหลังอีกคนเบาๆเพื่อปลอบใจ
“ฉันขอโทษกีกวัง ฉันขอโทษ ที่ผ่านมานายไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
มีแต่ฉันคนเดียวที่ผิด ผิดตั้งแต่แรก ฉันขอโทษนะกีกวังอา..” ทุกคำขอโทษที่ดงอุนเอ่ยออกมาล้วนมาจากใจจนกีกวังรู้สึกได้
“ฮือออ ถ้าอย่างนั้นคุณทำไปเพราะอะไรครับ? ฮึก คุณต้องการอะไรจากผม ฮึก
กันแน่ ตัวผมคุณก็ได้ไปแล้ว ฮึก แล้วคุณยังต้องการอะไรอีกครับ? ฮึก ชีวิตผมอย่างนั้นเหรอครับ? ฮึก”
“ใช่!” ดงอุนตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ฮึก ฮือออ คุณเอาไปเลย ฮือออ ฆ่าผมเลยสิ
ผมไม่อยากให้ลูกต้องเกิดมาแล้วทุกข์ใจแบบผม ฮึก ฮือออ” กีกวังร้องไห้หนักขึ้นพร้อมทั้งสะบัดตัวเองออกจากอ้อมกอดของคนใจร้าย
“ได้งั้นเหรอ? งั้นฉันขอนะ
ชีวิตนายกับลูกน่ะ..” ดงอุนพูดเสียงนิ่ง
“ฮึก ฮือออ”
“ชีวิตนายกับลูกน่ะ ..ฉันขอมาดูแลนะ ดูแลตราบเท่าที่ฉันยังมีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้
ฉันจะไม่ทำให้นายและลูกต้องทุกข์ใจอีก ฉันจะดูแลให้ดีที่สุด
อะไรที่นายกับลูกต้องการ ฉันก็จะหามาให้” ดงอุนพูดก่อนจะยิ้มอบอุ่นปิดท้าย
“ฮือออ ฮึก อะไรนะ ฮึก คุณว่ายังไงนะ? ฮึก” กีกวังที่กำลังร้องไห้หนักมาก(?)อยู่ถามขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
“อะไร? ฉันบอกว่าฉันต้องการชีวิตนายกับลูกไง
ไม่ได้เอามาฆ่า ฉันจะเอามาดูแล^^” ดงอุนพูดติดตลก
แต่อีกคนที่นั่งฟังอยู่นี่สิ..
“จะ.. จริงเหรอครับ?” กีกวังนั่งถามมองหน้าดงอุนตาแป๋ว
ร่างสูงมองยิ้มๆก่อนจะโน้มหน้าไปใกล้ๆหูกีกวังแล้วพูดว่า..
.
.
.
“ฉันรักนาย”
เพี๊ยะ!!!
เสียงเนื้อกระทบฝ่ามือเล็กดังขึ้นเรียกความสนใจจากคนในร้านได้เป็นอย่างดีแม้เสียงเพลงจะยังคงดังอยู่ก็ตาม
“ขอบคุณที่แนะนำนะครับ ได้ทั้งของขวัญ ได้ทั้งผัวใหม่!!!” พูดจบโยซอบก็หันไปคล้องแขนมยองซูเพื่อเตรียมจะเดินออกจากร้านแต่ก็ถูกใครคนหนึ่งรั้งแขนเอาไว้ก่อน..
“นายจะมีผัวใหม่ไม่ได้ถ้าผัวเก่าคนนี้ยังไม่เบื่อ!” พูดจบดูจุนก็คว้าข้อมือเล็กเอาไว้พร้อมทั้งออกแรงบีบมากกว่าปกติเพราะอารมณ์โกรธที่เกิดขึ้นภายในใจ
แต่ขณะที่ดูจุนออกแรงลากคนตัวเล็กเพื่อหวังจะพาออกจากร้าน
ข้อมือเล็กอีกข้างของโยซอบก็ถูกใครอีกคนจับรั้งเอาไว้
“คุณคิดจะพาเพื่อนผมไปไหนครับคุณดูจุน?” มยองซูถามเสียงนิ่ง
“เมียกู กูจะพาไปไหนก็เรื่องของกู!” ดูจุนหันกลับมาตะโกนใส่หน้าคนที่ถามตัวเองเมื่อครู่พร้อมทั้งปล่อยหมัดหนักๆแถมใส่ปากไปให้อีกหนึ่งทีจนอีกคนเสียหลักล้มลงบนพื้น
ร่างสูงจึงอาศัยจังหวะนี้ลากคนตัวเล็กออกมาจากร้านและตรงมาที่รถของตัวเองได้สำเร็จ
“คุณต่อยเพื่อนผมทำไม?! มยองซูเขาไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลยนะ!!!” เมื่อขึ้นรถมาได้
โยซอบก็ตะโกนใส่หน้าอีกคนทันที
..แม้มือทั้งสองจ้างจะถูกมัดอยู่ก็ตาม
“ทำไมผมจะต่อยมันไม่ได้?! ผัวที่จับได้ว่าเมียหนีเที่ยวกับชู้ก็ทำแบบนี้ทั้งนั้นแหละ
ผมไม่ยิงมันตายคาร้านก็บุญแล้ว!!!” พูดจบดูจุนก็สตาร์ทรถและขับออกจากผับด้วยความเร็วที่น่าจะเกินกว่าที่กฎหมายกำหนด
“นี่คุณจะพาผมไปไหน?! ปล่อยผมเดี๋ยวนี้เลยนะ! แก้มัดผมเดี๋ยวนี้!!!” คนตัวเล็กร้องโวยวายพร้อมทั้งพยายามคลายปมเชือกที่อีกคนมัดเอาไว้แน่นหนาเหลือเกิน
“ถ้าคุณไม่เลิกพยายามแกะเชือกล่ะก็ ผมจะกดคุณกลางสี่แยกนี่แหละ!” ดูจุนออกคำสั่งทันทีที่เห็นคนตัวเล็กกำลังใช้ปากคลายปมเชือกอยู่
“งั้นคุณก็ปล่อยผมสิ! ผมจะไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้นเพราะเรากำลังจะเลิกกัน!!!” โยซอบตอบออกไปอย่างเหลืออดเพราะเขารู้สึกว่าตัวเองทนมามากเกินไปแล้ว
ภาพที่เห็นวันนี้คงใช้เป็นเหตุผลในการเลิกได้อย่างดี
“คุณแน่ใจเหรอว่าที่ผ่านมาเราคบกัน
ถ้าเราคบกันจริงผมคงไม่ออกไปหาผู้หญิงคนอื่นแบบที่คุณเห็นวันนี้ทุกคืนหรอก!” ดูจุนเถียงกลับมาอย่างใช้อารมณ์
ตอนนี้เขาทั้งคู่ต่างก็ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล
ต่างคนต่างขึ้นเสียงใส่กัน ดูท่าว่าปัญหาทุกอย่างคงจะไม่สามารถจบลงง่ายๆเป็นแน่
“...” โยซอบหยุดนิ่งทันทีที่ได้ยินคำพูดของดูจุนเมื่อครู่
ที่ผ่านมาเราไม่ได้คบกันอย่างนั้นเหรอ?
เหอะ!
ผ่านไปประมาณห้านาที
รถสปอร์ตคันงามของดูจุนก็เลี้ยวเข้ามาจอดในคอนโดหรูใจกลางเมือง
“ลงมา” เปิดประตูฝั่งโยซอบออกเสร็จ
ดูจุนก็ออกคำสั่งทันทีซึ่งคนตัวเล็กกลับทำตามอย่างว่าง่าย
สร้างความฉงนใจให้อีกคนเล็กน้อย
“คุณพาผมมาที่นี่ทำไม?” โยซอบเอ่ยถามเสียงนิ่งไร้อารมณ์ทันทีที่มาถึงห้องที่น่าจะเป็นของคนตัวสูง
“พาเมียมาเก็บเอาไว้เพราะเมียชอบหนีเที่ยวไปกับชู้ตอนผัวไม่อยู่” ดูจุนพูดก่อนจะลากคนตัวเล็กเข้ามาในห้อง
“ในเมื่อที่ผ่านมาคุณบอกว่าเราไม่ได้คบกัน งั้นคุณก็ปล่อยผมไปเถอะ
ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณอีกแล้ว” น้ำเสียงนิ่งๆของโยซอบทำเอาหัวใจคนตัวสูงกระตุกวูบ
ขายาวที่กำลังก้าวหยุดชะงัก
“ฉันคงจะทำตามที่นายขอไม่ได้หรอกนะ
เพราะฉันยังสนุกกับร่างกายของนายไม่พอ
เอาไว้ถ้าฉันเบื่อเมื่อไหร่ฉันจะปล่อยนายไปเอง” ดูจุนพูดประโยคร้ายๆออกมาพร้อมทั้งยื่นมือไปไล้หน้าใสแต่โยซอบก็สะบัดออกอย่างไม่ใยดี
“คุณไม่มีสิทธิขังผมเอาไว้ที่นี่! ผมจะกลับบ้าน!” คนตัวหมุนตัวกลับไปหาประตูห้องแต่..
“ห้องผมล็อกทั้งข้างนอกและข้างในนะ
ต้องมีทั้งรหัสและลายนิ้วมือผม ถ้าอยากออกมากก็เชิญครับ” ดูจุนพูดด้วยน้ำเสียงเป็นต่อ
“คุณทำอย่างนี้ทำไม?!” โยซอบตะโกนขึ้นด้วยน้ำเสียงเหลืออดกับคนตรงหน้า
นึกอยากจะพามาก็พามา
นึกอยากจะขังก็ขัง
นึกอยากจะทำอะไรก็ทำอย่างนั้นเหรอ?
..คุณจะใจร้ายมากเกินไปแล้วนะคุณดูจุน
“ก็ถ้านายไม่นอกใจฉัน ฉันก็คงไม่ทำอย่างนี้หรอก!” ดูจุนตะคอกเสียงดังพร้อมทั้งเขย่าไหล่บางทั้งสองข้างอย่างแรงจนคนตัวเล็กรู้สึกเจ็บ
“ผมนอกใจที่ไหน! คุณก็บอกเองไม่ใช่เหรอว่าที่ผ่านมาเราไม่ได้คบกัน! เพราะฉะนั้นผมจะทำอะไร
จะมีใครที่ไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ!”
“เกี่ยวสิ! เกี่ยวตรงที่นายยังเป็นของเล่นของฉันอยู่ไง! ของเล่นของฉัน
ต้องมีแค่ฉันคนเดียวที่ได้เล่น!” พูดจบดูจุนก็รีบแบกคนตัวเล็กขึ้นบ่าแล้วตรงไปยังห้องนอน
ตุ้บ!
โยซอบเบ้หน้าด้วยความรู้สึกเจ็บที่แผ่นหลังเพราะถูกทุ่มเมื่อครู่อย่างแรง
ปากบางที่อ้าขึ้นเพื่อที่จะโวยวายถูกปิดอย่างรวดเร็วจากคนข้างบน
“อื้อ อื้อ อื้อ” โยซอบครางประท้วงพร้อมทั้งใช้กำปั้นเล็กทุบอกแกร่งอย่างแรง
แต่ทุบไปได้สักพักก็ถูกคนตัวสูงรวบแขนเอาไว้ได้ซ้ำยังจัดการมัดกับหัวเตียงเป็นที่เรียบร้อย
“คณจะมัดทำไม?! ผมเจ็บนะ!” คนตัวเล็กโวยวายพร้อมทั้งพยายามดึงแขนตัวเองออกมาแต่เพราะดูจุนใช้เข็มขักเป็นอุปกรณ์ในการมัด
ทำให้ยิ่งดิ้นยิ่งแน่น ..และยังเจ็บอีกด้วย
“ถ้าไม่อยากเจ็บนายก็ดิ้นหยุดขัดขืนฉันสักทีสิ!” ดูจุนตอบด้วยน้ำเสียงโมโห
ยิ่งเห็นคนตัวเล็กพยายามดิ้นหนีสัมผัสเขามากเท่าไร เขาก็ยิ่งโมโหมากขึ้นเท่านั้น
“ไม่! ผมจะไม่ยอมคุณอีกแล้ว
คุณหยุดทุกอย่างตอนนี้ยังทันนะ ..หยุดก่อนที่ผมจะเกลียดคุณ” ประโยคสุดท้าย
โยซอบพูดด้วยเสียงแผ่วเบาแต่มันกลับดังก้องในหัวใจของคนฟัง
แต่ถึงอย่างนั้น ดูจุนก็คงหยุดไม่ได้แล้วจริงๆ
เขาขอแค่ได้มีคนตรงหน้าอยู่เคียงข้างกันให้นานกว่านี้
ยืดเวลาก่อนที่คนตรงหน้าจะมีใครไปอีกคนให้นานกว่านี้
แม้จะต้องถูกเกลียด ..ดูจุนก็ยอม
ดูจุนดำเนินเรื่องราวต่อไปด้วยอารมณ์ขึ้นๆลงๆ เดี๋ยวอ่อนโยน
เดี๋ยวร้อนแรง เดี๋ยวทะนุถนอม เดี๋ยวป่าเถื่อน
จนโยซอบรู้สึกเหมือนกับว่า..
เดี๋ยวรัก ..เดี๋ยวไม่รัก
ตอนนี้ดูจุนยังคงจูบซ้ำๆด้วยความหื่นกระหายโดยที่คนตัวเล็กไม่ได้มีอารมณ์ร่วมกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลย
มีเพียงน้ำตาใสที่ไหลออกมาทางหาตาเท่านั้นที่เป็นเครื่องบอกว่าโยซอบยังมีความรู้สึกอยู่
..เจ็บเจียนตาย
นิ้วยาวถูกสอดใส่เข้าไปในช่องทางสีสวย
ชักเข้าออกเพียงไม่นานร่างสูงก็หยุด
เพราะต้องการจะเปลี่ยนจากนิ้วเป็นบางอย่างที่ใหญ่กว่า..
“อ่า..” ดูจุนครางต่ำออกมาด้วยความสุขสมเมื่อสามารถใส่เข้าได้สำเร็จ
ต่างจากคนตัวเล็กที่นอนหลับตาพร้อมทั้งปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาไม่ขาดสาย
ดูจุนก้มลงมอบจูบอันร้อนแรงให้คนตัวเล็กเพราะหวังจะสร้างอารมณ์ให้แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่ออีกคนไม่ยอมจูบตอบ
แม้จะอารมณ์เสียไม่น้อยที่อีกคนนิ่งเฉยแม้เขาจะเข้าไปอยู่ในร่างแล้ว
แต่ตอนนี้ดูจุนรอไม่ได้แล้วจริงๆ
จิตใต้สำนึกของดูจุนตอนนี้เริ่มทำงานน้อยลงทุกที
เขาทนที่จะคอยสร้างอารมณ์ให้อีกคนไม่ไหว ร่างสูงจึงเริ่มขยับ..
เมื่อขยับครั้งแรก
ความคับแน่นของช่องทางก็สร้างความกระสันเสียวให้ร่างสูงอย่างมาก
..และดูเหมือนจะสร้างให้คนตัวเล็กด้วย
แต่ถึงอย่างนั้นโยซอบก็พยายามอดทนกัดฟันต่อไป
ร่างกายที่มีความต้องการเพิ่มขึ้นทำให้คนตัวเล็กแอบกลัวอยู่ลึกๆ
กลัวว่าจะอดกลั้นอารมณ์เอาไว้ไม่ไหว
ร่างสองร่างยังคงโยกไหวอยางเป็นจัวหวะ บางเวลาก็หนักหน่วง
บางเวลาก็หนักแน่น ดูจุนผู้เป็นคนคุมเกมยังคงครางต่ำออกมาเป็นระยะๆ
ส่วนโยซอบก็เผลอครางออกมาในบางเวลาเช่นกัน
มือใหญ่กอบกุมแก่นกายเล็กของโยซอบเอาไว้ก่อนจะบรรจงรูดขึ้นลงให้จนคนตัวเล็กถึงฝั่งฝันไปในที่สุด เมื่อเห็นอีกคนสบายตัว
ดูจุนจึงกลับมาสานต่อภารกิจ
กระแทกเพียงไม่นานร่างสูงก็เสร็จและปล่อยออกมาเต็มช่องทางของโยซอบ
ด้วยความอ่อนเพลียทำให้คนตัวเล็กผล็อยหลับไปในที่สุด..
Dujun’s Part
ตอนนี้ผมกำลังนั่งจิบวิสกี้พร้อมกับมองใบหน้าใสและอ่อนโยนที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาอยู่ครับ
ข้อมือเล็กที่ผมแกะออกมาจากหัวเตียงแล้วเต็มไปด้วยรอยช้ำเพราะโยซอบพยายามดึงออก
นายคงจะเจ็บน่าดูเลยสินะ..
ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ากำลังทำอะไรอยู่หรือว่าทำไปทำไม
ผมรู้แค่ว่าผมโกรธมากที่เห็นโยซอบมาเที่ยวผับกับไอ้งั่งนั่น! แต่ผมไม่ได้หึงนะ
ผมไม่รู้จักความรักซะหน่อยแล้วผมจะหึงได้ยังไง
ผมรู้แค่ว่าผมไม่อยากเห็นโยซอบจับมือกับผู้ชายไม่ว่าหน้าไหนก็ตาม
ผมไม่อยากเห็นเขาเป็นห่วงใครหรือออกตัวปกป้องใคร
..ผมไม่อยากเห็นเลยจริงๆ
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
ดึกดื่นป่านนี้ใครแม่งเสร่อโทรมาวะ?!
จุนฮยอง
“อะไร?”
‘เป็นไรอีกเนี่ยมึง? เสียงเหมือนโมโหใครมา’
“เออ เรื่องของกูเหอะน่ะ แล้วมึงโทรมามีอะไร?”
‘กูแค่จะโทรมาอวดว่ากูเจอฮยอนซึงกับลูกแล้ว!’
“เหรอ”
‘เหรอ? แค่นี้เนี่ยนะ
มึงไม่ดีใจกับกูหน่อยเหรอ?!’
“กูก็รับรู้แล้วไง”
‘มึงเครียดเรื่องไรเนี่ย? บอกกูได้นะเว้ย’
“เมียกูมีชู้”
‘เมีย! มึงมีเมียตอนไหนวะ?!’
“ก็คนเดิมนั่นแหละเมียกู”
‘อ้อ อ๋อออ คนที่มึงไปหลอกฟันจิ้นเขาอ่ะนะ’
“เออ”
‘สงสัยของมึงจะเล็กเกินไปมั้ง เขาถึงไปหาอะไรที่ใหญ่และใหม่กว่า
ฮ่าๆๆ’
“พ่อมึงสิ! กูไม่คุยกับมึงละสัส!”
ฉันกำลังทำอะไรอยู่นะโยซอบ
..นายพอจะช่วยบอกฉันทีได้ไหม?
Dujun’s Part end.
.......................................................................................................
กลับไปที่บทความหลักhttp://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1361327
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น