Chapter 18
..ใครท้อง?
Gikwang's Part
"กีกวัง.."
"ครับ?"
"นายท้องเหรอ?"
"คะ..
คุณฮยอนซึงว่ายังไงนะครับ?" ผมถามเสียงสั่น
"ก็อาการนายเหมือนตอนที่ฉันท้องแรกเลย"
"มะ..
ไม่จริง"
ไม่จริง..
ผมท้องอย่างนั้นเหรอ..?
"ฮึก"
"กีกวังใจเย็นๆ บางทีฉันอาจจะเข้าใจผิดก็ได้
เดี๋ยวฉันจะออกไปซื้อที่ตรวจครรภ์ให้ นายทำใจดีๆไว้ก่อนนะ" พูดไว้แค่นั้นแล้วคุณฮยอนซึงก็ออกไปข้างนอกเพื่อซื้อเครื่องตรวจครรภ์ให้ผม
สองขีด..
ท้อง..
แล้วผมก็..
ท้อง..
"มะ..
ไม่จริง"
ผมยืนดูเครื่องตรวจครรภ์ที่คุณฮยอนซึงซื้อมาให้ผมตรวจทั้งสามอัน
และทั้งสามอันก็ขึ้นสองขีดเหมือนกันทั้งหมด
น้ำตาของผมค่อยๆไหลออกมา
เข่าเริ่มทรุดจนต้องนั่งลงบนพื้นห้องน้ำ
ผมไม่ได้เสียใจหรอก..
..ก็แค่ตกใจ
และกลัว ..ถ้าหากคุณดงอุนรู้เรื่องนี้
"เป็นยังไงบ้างกีกวัง?" ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็เจอคุณฮยอนซึงยืนรออยู่
"ผะ..
ผมท้องคะ.. ครับ ฮึก"
"ไม่เป็นไรนะๆ นี่เป็นเรื่องน่ายินดีนะ อย่าร้องไห้สิ โอ๋ๆ" เมื่อเห็นว่าผมร้องไห้ คุณฮยอนซึงก็เดินมากอดผมแล้วพูดให้กำลังใจ
"ขอบ..
คุณนะครับ ฮึก คุณ.. ฮยอนซึง"
ขอบคุณจริงๆครับที่ดีกับผมขนาดนี้
ทั้งๆที่ผมก็แค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้นเอง
"แล้วเรื่องนี้ฉันบอกอิลฮุนได้ไหม? ฮุนจะได้ไม่เล่นกับนายแรงๆ ฉันเป็นห่วงหลาน"
หลาน ..เหรอครับ?
ขอบคุณนะครับ
"บะ..
บอกได้ครับ ฮึก"
"ว่าแต่ ..พ่อเด็กล่ะกีกวัง"
"ฮึก ฮึก ฮึก"
พ่อเด็ก?
ไม่.. ต้องไม่ใช่คนใจร้ายคนนั้น
ถ้าเขารู้
ลูกผมจะปลอดภัยหรือเปล่าก็ไม่รู้
เขาจะทำร้ายลูกผมไหม?
จะคิดว่าผมเอาลูกมาอ้างหวังจะจับเขาหรือเปล่า?
"กีกวัง..
พ่อเด็กคือใคร?" แล้วคุณฮยอนซึงก็ถามผมอีกครั้ง
"คะ..
คุณ ฮึก ดงอุน ฮึก ครับ"
"ผอ.โรงเรียนฮุนนี่!"
"คะ..
ครับ ฮึก" คนใจร้ายคนนั้นแหละครับ
"เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่กีกวัง? นายหนีออกจากบ้านผอ. แล้วนายก็ท้อง นาย.. ไม่เต็มใจใช่ไหม?"
"คะ..
ครับ ฮืออออ"
ครับ ..ผมไม่เต็มใจ
แต่ผมก็ไม่ได้เสียใจที่ลูกเกิดมานะครับ
"นิสัยแย่จริงๆเลย ฉันต้องให้ฮุนลาออกจากโรงเรียนนี่แล้ว!"
"อย่า..
นะครับ ฮึก คุณฮยอนซึง ฮึก เขาเป็นผอ. ฮึก ที่ดีนะครับ" เขาดีกับทุกคน ยกเว้น
..ผม
"ก็ได้ๆ งั้นนายไปนั่งพักก่อนนะ เดี๋ยวจะได้ทานข้าวเที่ยงกัน
อยู่ที่นี่เดี๋ยวฉันจะดูแลนายเอง^^"
"ขอบ..
ขอบคุณนะครับ ฮึก คุณฮยอนซึง^^"
ขอบคุณมากจริงๆ..
Gikwang's Part end.
Junhyung's Part
ตอนนี้ลูกของผม..
อิลฮุน ..ลูกของผม เขาเดินเข้าบ้านไปนานแล้ว
..แต่ผมยังคงอยู่
ผมเดินเข้ามานั่งในรถ
สายตาก็มองเข้าไปในบ้านของฮยอนซึง ผมอยากรู้จริงๆว่าตอนนี้ในบ้านกำลังทำอะไรกันอยู่..
11.43
ใกล้จะเที่ยงแล้ว
ฮยอนซึงคงจะกำลังทำอาหารเที่ยงอยู่สินะ อิลฮุนก็คงเข้าไปช่วยแม่ในครัว
แค่นึกภาพผมก็เผลอยิ้มตามอย่างห้ามไม่ได้ คงจะดีมากเลยนะถ้าในภาพที่ผมกำลังคิด ..มีผมอยู่ในนั้นด้วย
แล้วผมก็ต้องแค่นยิ้มให้ตัวเองด้วยความสมเพช
ที่ตอนนั้น..
ผมปฏิเสธว่าอิลฮุนไม่ใช่ลูกของผม แถมยังพูดจาเลวๆแบบนั้นไปอีก
แล้วสุดท้ายผมก็ต้องมานั่งเสียใจแบบทุกวันนี้
จริงๆแล้วผมไม่ได้อยากจะพูดแบบนั้นออกไปเลย
ไม่ได้อยากจะปัดความรับผิดชอบ แต่ผมก็แค่ ..ตกใจ
ตอนนั้นผมแค่16 พอฮยอนซึงมาบอกว่าท้อง ก็แสดงว่าผมต้องมีลูก ผมตกใจมาก
พลันปากผมมันก็ไม่ดีด้วยไง พูดไปได้ยังไงก็ไม่รู้ว่าฮยอนซึงอาจจะท้องกับคนอื่น
ภาพในวันนั้นยังคงติดตาผมจนถึงทุกวันนี้
ภาพที่ฮยอนซึงมองผมด้วยสายตาเจ็บปวด น้ำตาของฮยอนซึงไหลอาบแก้ม ก่อนจะบอกผมว่า..
'โอเคจุนฮยอง ฮึก
ฉันเข้าใจแล้ว
จำเอาไว้ นายเข้าใจถูกแล้ว เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของนาย'
แล้วฮยอนซึงก็เดินจากผมไป
..ไปจากชีวิตผม
ในคืนวันนั้น
ฮยอนซึงไม่ได้กลับมานอนห้อง ผมเอาแต่คิดเรื่องนี้ทั้งคืนจนไม่ได้นอน
คิดไปถึงตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน รวมถึงคืนนั้น ..คืนที่เรามีอะไรกัน
ทั้งๆที่ฮยอนซึงให้ผมเป็นคนแรกเขา แต่ผมกลับพูดไปว่าเขาอาจจะมีคนอื่นนอกจากผม
นอนคิดไปคิดมา
ผมก็เริ่มสำนึกได้ว่าฮยอนซึงคือคนที่ผมรักที่สุด ยังไงผมก็ขาดเขาไม่ได้
ผมจึงโทรไปหาฮยอนซึงเพื่อจะขอโทษและจะรับผิดชอบทุกอย่างแต่เขาปิดเครื่อง
ผมเลยคิดว่าเอาไว้ค่อยเจอกันพรุ่งนี้ที่โรงเรียน
แต่วันต่อมาผมก็ได้ข่าวว่าฮยอนซึงลาออกจากโรงเรียน
ตอนนั้นผมช็อคมาก เหมือนร่างกายมันชาไปหมด
นี่ก็เท่ากับว่าผมจะไม่ได้เจอฮยอนซึงอีกแล้ว
ผมไม่รู้ที่อยู่บ้านของเขา
พ่อแม่ของเขาผมก็ไม่เคยเจอ
ผมไม่รู้ข้อมูลอะไรที่เกี่ยวกับฮยอนซึงเพื่อใช้ตามหาเขาเลย
ผมจ้างนักสืบตามหาเขาเป็นปีๆก็ไม่มีวี่แวว
ผมจนปัญญามาก ได้แต่รอโชคชะตาลิขิต..
และตอนนี้ผมก็เจอแล้ว
ฮยอนซึงและลูก ผมตามหาพวกเขาเจอแล้ว แต่ผมไม่กล้าที่จะพูดอะไรมากเกินไป
ไม่กล้าบอกอิลฮุนว่าผมคือพ่อของเขาเพราะผม..
กลัว ..ว่าลูกจะโกรธที่มีพ่อแบบผม
ผมคิดว่าผมคงต้องค่อยเป็นค่อยไป
เพราะผมกลัวฮยอนซึงจะพาลูกหนีผมไป แค่ตอนนี้ผมเจอเขา รู้ว่าเขาสบายดี
มันก็ดีมากแล้วสำหรับผม
นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปสักพักก็ดูเหมือนว่าในบ้านจะมีความเคลื่อนไหว
ฮยอนซึง..
กำลังจะไปไหนนะ?
ผมขับรถตามฮยอนซึงมาอย่างไม่ให้คลาดสายตาและไม่ให้ฮยอนซึงรู้ตัว
อาจจะดูเหมือนว่าผมเป็นพวกโรคจิตที่คอยตาม แต่ก็ช่างเถอะ
ผมก็แค่อยากรู้เฉยๆว่าเขาจะไปไหนคนเดียว..
ขับรถตามมาสักพัก
รถของฮยอนซึงก็จอดเข้าข้างทางก่อนที่ฮยอนซึงจะเดินลงมาจากรถ
ผมที่จอดรถอยู่ข้างหลังก็รีบก้มหน้าไม่ให้ฮยอนซึงเห็นว่าผมแอบตามเขามา
แล้วฮยอนซึงก็เดินเข้าร้านขายยาไป
ใครเป็นอะไรนะ?
ผมได้แต่สงสัย
เข้าไปไม่ถึงห้านาที ฮยอนซึงก็เดินออกมาพร้อมถุงยาใบเล็กแล้วขับรถกลับทางเดิม
ด้วยความสงสัยว่าใครเป็นอะไร ผมจึงลงจากรถไปถามร้านขายยานั้น
"ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณคนเมื่อกี้เขามาซื้อยาอะไรเหรอครับ?"
"อ๋อ เขาไม่ได้มาซื้อยาหรอกค่ะ^^"
"แล้วเขามาซื้ออะไรครับ?"
"เครื่องตรวจครรภ์ค่ะ^^"
ซื้อเครื่องตรวจครรภ์..
..ใครท้อง?!
Junhyung's Part end.
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่โยซอบตื่นมาพร้อมรอยยิ้มแห่งความสุข
เมื่อคืนเขาคุยกับดูจุนในโปรแกรมแชทจนดึก
'พรุ่งนี้เช้ารอผมไปรับนะครับ
ทำอาหารเช้าเผื่อผมด้วย'
เป็นประโยคคำสั่งที่ทำให้โยซอบยิ้มได้ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้
เพราะประโยคนี้ของดูจุนนี่เองที่ทำให้โยซอบตื่นแต่เช้ามาทำอาหาร
เช้านี้เขาเลือกทำข้าวต้มหมูง่ายๆ
ทำเสร็จก็เตรียมจะไปอาบน้ำ
ถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้ว แต่เสียงออดหน้าห้องก็ดันดังขึ้นเสียก่อน
โยซอบจึงต้องรีบนุ่งผ้าอย่างลวกแล้ววิ่งไปเปิดประตู ทันทีที่เปิดประตูออกมา..
"อ้าว!
คุณดูจุน มาแล้วเหรอครับ^^"
โยซอบพูดทักทายดูจุนโดยหารู้ไม่ว่าตอนนี้ในหัวดูจุนเริ่มคิดไปไกลเมื่อเห็นร่างกายขาวเนียนของโยซอบแล้ว
"เอ่อ.."
ดูจุนมองหน้าอกขาวเนียนของโยซอบแล้วกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
โยซอบเห็นอย่างนั้นก็เริ่มรู้ตัวจึงรีบเอามือปิดหน้าอกตัวเอง
"คุณดูจุนมองอะไรครับ?! ทะลึ่ง!" โยซอบโวยวายหน้าแดง
"แล้วทำไมคุณต้อนรับแขกด้วยชุดแบบนี้ล่ะครับ?" ดูจุนพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย
ก็คิดดูสิว่าถ้าตอนนี้คนที่ยืนอยู่ไม่ใช่เขา
แล้วเปิดประตูมาก็เห็นโยซอบอยู่ในชุดล่อเสือล่อตะเข้แบบนี้ แฟนที่ไหนจะพอใจกัน?!
"ก็ผมกำลังจะอาบน้ำนี่ครับ ใครใช้ให้คุณดูจุนมาตอนนี้ล่ะ?!"
"ทีหลังอย่าออกมาเปิดประตูด้วยชุดแบบนี้อีกนะครับ ผมไม่ชอบ" ดูจุนสั่งเสียงนิ่ง
โยซอบจึงพยักหน้าเป็นการตกลงอย่างว่าง่าย
"งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ" พูดจบโยซอบก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป
ส่วนดูจุนก็เดินเข้ามาในห้องโยซอบ เดินดูนู่นนี่ในห้อง
ห้องของโยซอบเป็นระเบียบมาก
แม้จะมีตุ๊กตาวางอยู่มากมายแต่ก็ถูกจัดให้วางอย่างเป็นระเบียบ
คุณโยซอบคงชอบตุ๊กตามากสินะ
ดูจุนคิดแล้วยิ้มบางๆ
เดินมาจนถึงห้องนอน
สายตาของดูจุนก็ไปสะดุดเข้ากับกรอบรูปตรงหัวเตียง
รูปของเขา..?
เมื่อเดินไปดูใกล้ๆก็ชัดเจนเลยว่าเป็นรูปของจริงๆ
แต่เป็นรูปแอบถ่าย
ตอนไหนกันนะ?
นึกสักพักโยซอบที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็เดินเข้ามาในห้องนอนเพราะตู้เสื้อผ้าอยู่ในนี้
"คุณดูจุนยังไม่ไปทานข้าวอีกเหรอครับ? ผมทำเสร็จแล้วนะ อยู่ในครัว
ถ้าคุณหิวก็ไปทานก่อนเลยก็ได้นะครับ" โยซอบว่าขณะที่กำลังหาเสื้อผ้าในตู้อยู่
ดูจุนที่หันมาเห็นแผ่นหลังขาวเนียนของโยซอบที่มีหยดน้ำเกาะอยู่
ไหนจะผ้าผืนบางที่โยซอบนุ่ง มันรัดจนเห็นเป็นทรงสะโพกเลยทีเดียว
เห็นอย่างนั้นดูจุนก็เริ่มมีอารมณ์ขึ้นมา
ดูจุนค่อยๆเดินไปหาโยซอบที่ยืนหันหลังอยู่อย่างเบาเสียง
แล้วมือราวกรงเล็บราชสีห์ของดูจุนก็ตะปบเข้าที่เอวบางของโยซอบ
จมูกของดูจุนก็สูดดมความหอมจากคอขาวที่เพิ่งผ่านการอาบน้ำมาใหม่
"อ๊ะ!
คุณดูจุนจะทำอะไรครับ?! ปล่อยนะ" โยซอบร้องลั่นด้วยความตกใจแล้วพยายามดิ้น
แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนจะเป็นการกระตุ้นอารมณ์ของดูจุนให้มันมากขึ้นไปอีก..
เพราะสะโพกของโยซอบ
..มันไปถูมังกรของดูจุนพอดี
และมังกรมันก็.. ตื่นแล้วด้วย!
"ผมไม่ไหวแล้วครับคุณโยซอบ ผมขอนะ" ว่าแค่นั้นดูจุนก็ก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างหื่นกระหาย
"คุณดูจุ..! อื้อ" ป่ากเล็กที่กำลังโวยวายถูกปิดอย่างรวดเร็ว
ดูจุนมอบจูบร้อนแรงให้โยซอบจนร่างเล็กเริ่มเคลิ้ม
เขาจับให้ร่างเล็กหันหน้ามาจะได้มอบจูบได้สะดวกมากขึ้น
เมื่อเห็นว่าโยซอบเริ่มเคลิ้ม ดูจุนก็ค่อยๆพาโยซอบมาที่เตียงก่อนจะนอนลงในที่สุด
มือดูจุนที่กำลังจะปลดปมผ้าขนหนูของโยซอบถูกห้ามเอาไว้โดยคนตัวเล็กใต้ร่างนี่เอง
"ยะ.. อย่านะครับคุณดูจุน" โยซอบพูดแล้วมองหน้าดูจุนด้วยสายตาเว้าวอน
"ทำไมล่ะครับคนดี?"
"ผม.. ผมกลัว กะ.. กลัวว่ามันจะเหมือนคืนนั้น" คำตอบของโยซอบทำให้ดูจุนชะงักไปเล็กน้อย
ก่อนจะก้มลงจุ้บปากเล็กเบาๆหนึ่งที
"ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะอ่อนโยนที่สุด
ให้ผมลบภาพวันนั้นให้นะครับ" ดูจุนจ้องตาพร้อมพูดโน้มน้าวให้โยซอบใจอ่อน
โยซอบช่างใจเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าอย่างเขินอายเป็นการอนุญาต
ดูจุนเห็นอย่างนั้นก็ยิ่งดีใจ
ก้มลงจูบโยซอบเพื่อเป็นการขอบคุณ เป็นจูบที่เนิ่นนานและหอมหวานที่สุดเท่าที่ดูจุนเคยสัมผัสมา
แม้โยซอบจะจูบไม่เป็น แต่ดูจุนก็ชอบ เพราะมันดูไร้เดียงสาดี
มอบจูบแสนหวานให้กันสักพัก
มือของดูจุนก็เริ่มจัดการเสื้อผ้าอาภรณ์ของตัวเองออกอย่างชาญชำนาญ
จากนั้นก็เหลือแค่..
..ผ้าขนหนูของโยซอบ
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา
ดูจุนจึงรีบปลดผ้าขนหนูนั้นออกก่อนจะโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี
โยซอบตกใจเล็กน้อยที่ตอนนี้ทั้งเขาและดูจุนต่างไม่มีเสื้อปกปิด
พลันหน้าของโยซอบก็แดงขึ้นมาเพราะสายตาดันมองต่ำเกินไป
จนเป็นเห็น..
..มังกรของดูจุน
ดูจุนที่กำลังพรมจูบคนตัวเล็กอยู่ชะงักการกระทำนั้นเมื่อเห็นว่าอีกคนมองอะไรไม่รู้แล้วก็ตาโต
หน้าก็แดงแปร๊ด เมื่อก้มตามสายตานั้นก็ไปก็ทำให้รู้สาเหตุ..
"มองอะไรครับตัวเล็ก!" ดูจุนแกล้งพูดเสียงดัง
คนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ
"ปะ.. เปล่านะครับ>/<" โยซอบส่ายหัวปฏิเสธแต่หน้านี่แดงจนลามไปถึงหูแล้ว
"ทะลึ่งเหมือนกันนะเรา หึ" ดูจุนแกล้งพูดแซว
"งื้ออออ>/<" โยซอบพูดไม่ออก ได้แต่เขินหน้าแดง
"ฮ่าๆๆ ผมไม่แซวแล้วครับ มาต่อเรื่องของเราดีกว่า" ดูจุนว่าก่อนจะก้มลงไปจูบคนตัวเล็กอีกครั้ง
จูบของคนตัวเล็กเป็นสิ่งที่ดูจุนไม่เคยเบื่อ
ไม่ว่าจะจูบอีกกี่รอบมันก็ยังคงหวานเหมือนเดิม
"อ๊ะ อื้อ อื้อ" เสียงใสดังออกมาเมื่อดูจุนก้มลงไปครอบครองแก่นกายเล็กนั่น
ด้วยความที่ดูจุนมีประสบการณ์สูงจึงทำให้คนตัวเล็กครางออกมาได้ไม่ยาก
"อ๊ะ คุณ.. คุณ.. ดูจุน อ๊ะ ระ.. เร็ว อีก.. นิดนะครับ
อ๊ะ" เสียงออดอ้อนของโยซอบทำให้ดูจุนยิ้มอย่างพอใจก่อนจะทำตามคำขอร้องนั้น
"อ๊ะ อ๊ะ คุณ.. ดูจุน อ๊าาาา" ในที่สุดโยซอบก็ปลดปล่อยออกมา เขาถึงกับทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง
เห็นอย่างนั้นดูจุนก็ลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง
มือก็เอาไปเกลี่ยผมที่ปิดตาคนตัวเล็กอยู่
โยซอบที่หลับตาอยู่ลืมตาขึ้นมองหน้าดูจุนก่อนจะยิ้มให้อย่างน่ารัก
"คุณเสร็จไปแล้วแต่ผมยังเลยนะครับ คุณโยซอบทำให้ผมบ้างสิ" ดูจุนพูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอน
"ทะ.. ทำยังไงครับ? ผะ.. ผมทำไม่เป็น"
"ก็ทำอย่างที่ผมทำเมื่อกี้ไงครับ ..นะครับ" ดูจุนขอร้องอย่างสุดชีวิต
คนตัวเล็กทำใจสักพักก็พยักหน้าตกลง
มือทั้งสองข้างของโยซอบสั่นเล็กน้อยเมื่อคิดว่าจะต้องไปจับมังกรของดูจุนจริงๆ
ดูจุนเห็นท่าทางน่ารักอย่างนั้นก็ถึงกับยิ้มออกมา
โยซอบค่อยๆจับมันขึ้นมาอย่างเบามือก่อนจะค่อยๆอมเข้าไป เพียงแค่ลิ้นของโยซอบสัมผัส
ดูจุนก็เสียวจนครางเสียงต่ำออกมา
"อืมมม คุณโยซอบ อืมม ดีมากครับ รูดขึ้นลงด้วยครับ อืมม" ดูจุนออกคำสั่งพร้อมครางต่ำเล็กน้อย มือก็เอื้อมไปสัมผัสผมนุ่มของโยซอบ
ขยำเล็กน้อยเพื่อระบายความเสียวซ่าน
"พะ.. พอแล้วครับ" ดูจุนบอกก่อนจะจับให้โยซอบนอนลงในท่าคลาน
นิ้วยาวของดูจุนค่อยๆใส่เข้าไปในช่องทางรักของโยซอบ
รูดเข้าออกช้าๆเพื่อให้คนตัวเล็กได้ปรับตัว แต่รู้สึกว่ายิ่งเพิ่มจำนวนนิ้ว
การตอดรัดของโยซอบก็ยิ่งถี่ขึ้นจนดูจุนรู้เสียววาบ
"อ๊ะ อื้อ คุณดูจุน อื้อ เข้ามาเลยครับ อื้อ" เป็นอีกครั้งที่โยซอบพูดประโยคน่าอายออกไป
แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อตอนนี้ร่างกายของเขามันควบคุมไม่ได้แล้ว
ความต้องการมันมีมากเหลือเกิน
"ได้ครับคนเก่ง" ดูจุนว่าก่อนจ่อแก่นกายของตัวเองตรงปากทาง
จากนั้นก็กดลงไปจนมิดด้ามรวดเดียว
"อ๊ะ จะ.. เจ็บครับ"
"ไม่เป็นไรนะครับ อา.. ผมจะทำเบาๆนะครับ" ดูจุนว่าขณะที่มือของเขากำลังปลุกอารมณ์ให้โยซอบตรงข้างล่างอยู่
เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มมีอารมณ์ ดูจุนจึงเริ่มขยับ
"อ๊ะ คุณ.. ดู อ๊ะ จุน อ๊ะ" โยซอบร้องออกมาอย่างไม่เป็นภาษาเมื่อดูจุนกระแทกใส่โดยไม่เว้นช่วงให้เลย
"ไม่ครับ ต่อไปไม่เรียกว่าคุณแล้วนะครับ อา.. คุณต้องเรียกผมว่าดูจุนนี่
ส่วนผมจะเรียกคุณว่าตัวเล็ก เข้าใจนะครับ"
"คะ.. ครับ อ๊ะ ดูจุนนี่ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ช้าๆ อ๊ะ หน่อยสิครับ อ๊ะ" โยซอบครางไม่หยุดเมื่อดูจุนกระแทกเข้าลึกมากจนถูกจุดกระสันเสียวของตน
ปากก็ขอร้องให้คนตัวโตช้าลงหน่อยเพราะรู้สึกเสียวเหมือนร่างจะระเบิดให้ได้
แต่คนอย่างดูจุนหรือจะสนใจท้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังบอกว่าจะอ่อนโยนอยู่เลย
ดูจุนยังคงกระแทกต่อไปแถมยังเร็วและแรงขึ้นอีกต่างหาก
มือก็ปรนเปรอด้านล่างของโยซอบอย่างมันส์มือ
"อ่า.. ผมไม่ไหวแล้วครับตัวเล็ก อา.. แน่นมากเลยครับ" ดูจุนเอ่ยชมก่อนจะเอามือข้างหนึ่งมาขยำก้นขาวด้วยความหมั่นเขี้ยว
"อ๊ะ อ๊ะ ดูจุนนี่ อ๊ะ ผม.. จะ.. อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาาา" โยซอบครางเสียงหวานก่อนจะปลดปล่อยเมื่อถึงฝั่งฝัน ดูจุนเองก็ไม่รอช้า
เขากระแทกอีกเพียงไม่กี่ทีก็ปลดปล่อยเต็มช่องทางรักของโยซอบ
โยซอบทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรง
หมดแรงจนไม่รู้ว่า ..จะไปทำงานไหวไหม?!
ดูจุนเองก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆโยซอบแล้วสอดมือกอดเอวเล็กที่นอนหันหลังให้อยู่
"เหนื่อยไหมครับตัวเล็ก?" ดูจุนถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ครับ.. >/<" โยซอบตอบงุ้งงิ้งเพราะความอ่อนล้า
"งั้นวันนี้ก็หยุดแล้วกันนะครับ ผมอนุญาต" ดูจุนพูดก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นเข้าไปอีก
"ดูจุนนี่หยิบผ้าห่มให้หน่อยสิครับ ผมหนาว" โยซอบพูดโดยที่ไม่ลืมตาเพราะกะว่าจะนอนยาวเลย เหนื่อย!
"ครับผม" ดูจุนขานรับก่อนจะหยิบผ้าห่มมาห่มให้คนตัวเล็ก แต่พอเห็นว่าคนตัวเล็กของเขานอนหลับอย่างสบายเหลือเกิน
ดูจุนจึงอดไม่ได้ที่จะแกล้ง..
"อ๊ะ ดูจุนนี่! อ๊ะ อ๊ะ ผมเหนื่อยนะ อ๊ะ ผมจะนอน อ๊ะ
อื้อ อ๊ะ" ดูจุนแกล้งโดยการเอามือรูดแก่นกายเล็กของโยซอบ
คนตัวเล็กที่กำลังจะนอนเลยต้องตื่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
เมื่อได้ยินเสียงครางหวานๆของโยซอบอย่างนี้
มังกรของดูจุนก็เริ่มตื่นขึ้นมาอีกครั้ง..
"สงสัยคุณคงจะไม่ได้นอนแล้วล่ะตัวเล็ก!"
..............................................................................................
กลับไปที่บทความหลัก http://writer.dek-d.com/Phad-Ka-Prao/writer/view.php?id=1361327
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น