SF Fanclub’s Dream.

Fanclub’s Dream.

ขอดาวในความฝัน

ผม.. เด็กคนหนึ่งที่เป็นแฟนคลับของเขา

..เขา นักร้องชื่อดังที่มีแฟนคลับมากมายทั่วทั้งเอเชีย

มันเป็นยิ่งกว่าฝันที่วันนี้ผมได้แต่งงานกับเขา ได้จรดลายมือลงทะเบียนสมรสแผ่นเดียวกัน และผมก็ได้ใช้นามสกุลเดียวกันกับเขา สิ่งที่ผมกำลังเป็นอยู่ในวันนี้ถือได้ว่าเป็นความฝันสูงสุดของแฟนคลับเลยล่ะ

แต่ใครจะรู้บ้างล่ะว่าความฝันที่เป็นจริงนี้จะเป็น ฝันดี หรือ ..ฝันร้าย

“พี่จุนฮยอง! ทำไมเมากลับบ้านมาอีกแล้ว ไม่เมาสักวันจะตายไหมเนี่ย?!” ผมบ่นออกไปยาวๆให้กับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของผมโดยที่ตอนนี้ยืนเมาแอ๋เกาะขอบประตูบ้านอยู่ เห็นอย่างนั้นผมก็ต้องเข้าไปพยุงคนเมาเข้าห้องนอนตามหน้าที่

ผมแต่งงานกับเขา ยง จุนฮยอง นักร้องชื่อดังที่มีแฟนคลับหลายล้านคนหมายปอง แต่ใครจะคิดล่ะว่าจู่ๆเขาจะเลือกผม แฟนคลับรุ่นเด็กที่อายุห่างกันกว่าหกปี ความฝันที่กำลังจะเป็นจริงมาอยู่ตรงหน้าแล้วใครจะไม่คว้าเอาไว้ล่ะ ..ผมก็เช่นกัน

ตลอดเวลาที่ผมคบกับเขาก็เหมือนคู่รักดาราทั่วไปที่ไม่ค่อยมีเวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน มีบางครั้งที่ไปเดทกันนอกบ้านแล้วมีคนแอบถ่ายเอาไปลงข่าวแม้จะพยายามพลางตัวแล้วก็ตาม

คบกันได้เพียงสองเดือน เขาก็ขอผมแต่งงาน วันนั้นเป็นวันที่ผมมีความสุขมากที่สุดเพราะผมกำลังจะมีคำว่าครอบครัวร่วมกันกับเขา ผมคิดว่าทุกคนจะต้องอิจฉาผมแน่ๆ

แต่เมื่อเวลาผ่านไปผมก็เริ่มเปลี่ยนความคิด เพียงหนึ่งอาทิตย์หลังจากแต่งงานกันเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป จากคนอารมณ์ดีกลายเป็นคนขี้โมโห จากคนที่เคยเอาใจใส่ผมกลับเปลี่ยนเป็นคนที่ไม่ใส่ใจอะไร นึกจะกลับบ้านตอนไหนก็กลับโดยไม่คิดถึงผมที่รออยู่เลย

เขาเปลี่ยนไปเหมือนเป็นคนละคนกัน ผมเข้าใจว่าทำงานในวงการแบบนี้ การเลี้ยงสังสรรค์มันเป็นเรื่องธรรมดา แต่หลังๆมาเขาเมากลับบ้านแทบทุกวันแถมยังไม่เคยกลับบ้านหลังตีสองด้วย ผมเคยเตือนเขาเรื่องดื่มแล้วขับรถมันอันตรายแต่เขากลับพูดเหมือนว่าผมกำลังก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเขาอยู่

ล่าสุดผมเห็นรอยลิปสติกที่คอของเขา ผมจึงถามเขาไปตรงๆว่าเขากำลังนอกใจผมอยู่หรือเปล่า และสุดท้ายเราก็จบด้วยการทะเลาะอย่างห้ามไม่ได้ หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้เจอหน้ากันเป็นอาทิตย์เพราะเขาไปกลับบ้าน แต่พอรู้ว่าเขาไปค้างบ้านเพื่อนในวงผมก็หายห่วงไปนิดนึง

วันนี้ก็เป็นวันแรกที่เขากลับมาหลังจากที่เขาหายไปหนึ่งอาทิตย์เต็ม และก็เหมือนเดิม เขาเมากลับบ้านมาเหมือนเดิม..

“นี่พี่ขับรถกลับบ้านเองอีกแล้วใช่ไหม? ผมบอกแล้วไงว่าถ้าเมาก็นั่งแท็กซี่กลับบ้านสิ ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่ามันอันตราย พี่ไม่รู้เหรอว่าผมเป็นห่วงพี่?” ฮยอนซึงบ่นกับคนเมาที่ตอนนี้นอนหลับอยู่บนเตียง มือเรียวสวยกำลังถอดรองเท้าและถุงเท้าสามีออกอย่างที่เคยทำ จากนั้นเขาจึงลุกออกจากห้องนอนไป

ร่างบางเดินกลับเข้ามาพร้อมกะละมังในหนึ่ง มือเรียวจัดการจุ่มผ้าลงไปในน้ำ บิดให้หมาด ก่อนจะบรรจงวางผ้าลงบนหน้าผากคนที่นอนอยู่

“พี่รู้ไหมว่าวันนั้นผมเป็นห่วงพี่แค่ไหน ผมกลัวแค่ไหนที่พี่ขับรถออกไปเร็วขนาดนั้น ทำไมผมโทรไปพี่ไม่เคยรับสายผมเลย นี่ถ้าเพื่อนพี่ไม่โทรมาบอก พี่คิดบ้างไหมว่าผมจะเป็นยังไง ฮึก” ฮยอนซึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อในขณะที่มือก็ทำหน้าเช็ดตัวคนเมาไปเรื่อยๆ แต่เหมือนยิ่งพูด น้ำตาของร่างบางก็ยิ่งเอ่อขึ้นมาจนในที่สุดก็กลั้นเอาไม่ไหว

“อย่าร้องไห้” ทันทีที่ได้ยินเสียงสะอื้น จุนฮยองก็ลืมตาขึ้นมา มือแกร่งยื่นไปเกลี่ยน้ำตาบนแก้มใสออกอย่างเบามือ

“ผมคิดถึงพี่ขนาดไหน ฮึก ผมเป็นห่วงพี่แค่ไหน พี่รู้บ้างไหม? ฮือออ”

“รู้ เพราะฉันก็คิดถึงนายจนทนไม่ไหวเหมือนกัน ฉันเลยกลับมานี่ไง” จุนฮยองตอบคำถามก่อนจะลุกขึ้นไปกอดคนที่นั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียง

“พี่ใจร้าย ฮึก ทิ้งผมไปตั้งอาทิตย์นึง ฮึก ผมคิดว่าจะต้องเลิกกับพี่จริงๆแล้วซะอีก ฮือออ”

“ไม่ร้องๆ ตาบวมหมดแล้วเนี่ย” จุนฮยองพูดก่อนจะเช็ดน้ำตาอีกคนออกจนหมด จากนั้นก็ก้มลงจูบอีกคนอย่างโหยหา

ลิ้นหนาเข้าไปหยอกล้อลิ้นบางด้วยความคิดถึงเนิ่นนาน แต่เมื่อเห็นร่างบางใกล้หมดอากาศหายใจ ปากหนาจึงจำต้องผละออกแต่ก็ไม่วายที่จะฝังรอยเขี้ยวไว้ที่ริมฝีปากบางก่อนจาก

“...” ฮยอนซึงได้แต่มองอีกคนตาเยิ้มโดยไม่พูดอะไรออกมาเพราะเขิน แต่ในสายตาจุนฮยองกลับมองว่าอีกคนกำลังเชื้อเชิญไปเสียได้

จุนฮยองจับร่างบางกดลงบนเตียงอย่างรวดเร็ว ความร้อนแรงของร่างสูงถูกส่งผ่านมาตามอากาศที่ใช้หายใจจนฮยอนซึงหน้าเริ่มแดงและหายใจได้ไม่ทั่วท้อง

มือแกร่งค่อยๆปลดกระดุมชุดนอนของอีกคนโดยที่สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าสวยและตากลมโตที่ทำเขาแทบคลั่งตั้งแต่เจอกันครั้งแรก

เพียงไม่นานทั้งสองคนก็ไร้อาภรณ์ปกปิดร่างกาย ร่างบางนอนเอามือปิดหน้าด้วยความเขินอายต่างจากอีกคนที่เอาแต่จ้องเหยื่อตรงหน้าด้วยความหื่นกระหาย

“ปิดหน้าทำไม? เคยทำกันมาตั้งกี่ครั้งแล้ว” จุนฮยองเอ่ยแซว

“ก็ผมเขินนี่!” ฮยอนซึงตอบทั้งๆที่เอามือปิดหน้าอยู่ เห็นอย่างนั้นจุนฮยองจึงจับมือเล็กออกมาแล้วก้มลงมอบจูบอันดูดดื่มให้เพื่อปลุกอารมณ์อีกคน

ขณะที่จูบกันอยู่ จู่ๆฮยอนซึงก็สะดุ้งเฮือกเมื่อมือที่ถูกร่างสูงจับเอาไว้อยู่ถูกพาไปไว้ในที่ที่ไม่ควรไว้

“ฮยอนซึงอา.. ทำให้มันแข็งให้หน่อยสิ” จุนฮยองว่าด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“คะ.. ครับ” ฮยอนซึงตอบรับเพราะไม่อยากขัดใจสามีตัวเอง มือเรียวที่กำลังสั่นค่อยๆยื่นไปเตะแท่งเนื้อร้อนที่ห้อยอยู่ตรงหน้า

มือเรียวค่อยๆกำเอาไว้จนเต็มมือ จากนั้นจึงเริ่มขยับขึ้นลง ทั้งขนาดและความยาวที่ฮยอนซึงกำลังสัมผัสทำเอาร่างบางถึงกับหน้าร้อนผ่าว แถมตอนนี้คนข้างบนก็ดูเซ็กซี่มากจริงๆ

“ใช้ปากได้ไหมฮยอนซึงอา?” ขณะที่จุนฮยองกำลังมีความสุขกับมือเล็ก อยู่ๆเขาก็มีความคิดนี้แล่นเข้ามาในหัวเพราะเขายังไม่เคยทำแบบนี้กับภรรยามาก่อน

ไม่รอให้อีกคนตอบ จุนฮยองก็ลุกขึ้นยัดแท่งเนื้อร้อนที่แข็งตัวแล้วเขาปากบางอย่างไม่รีรอ

“ลองเลียสิฮยอนซึงอา” จุนฮยองกัดฟันออกคำสั่งเพราะตอนนี้เขารู้สึกเสียวอย่างมาก ลิ้นเล็กที่กำลังค่อยๆขยับยิ่งสร้างความเสียวให้อีกคนมากขึ้นไปอีกจนจุนฮยองเผลอกระแทกใส่ปากบาง

เมื่อลิ้นเล็กเลียเร็วขึ้น อารมณ์ของจุนฮยองจึงมากขึ้นจนในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวกระแทกใส่ปากบางไปสองสามทีแรงๆก่อนจะปลดปล่อยน้ำหวานออกมา

“พี่จุนฮยอง ผมเจ็บปากนะครับ” เมื่อปากว่าง ร่างบางก็บ่นออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“ขอโทษๆ แต่มันเสียวดีนะ เดี๋ยวฉันทำให้นายบ้างแล้วกัน” จุนฮยองว่าก่อนจะก้มลงไปดูดกลืนแก่นกายเล็กทำให้มือเรียวเผลอขยำกลุ่มผมของอีกคนด้วยความตกใจ

“อ๊ะ พี่จุน อ๊ะ ผม สะ.. เสียว อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาา~” เพียงไม่นานร่างบางก็ครางออกมาไม่เป็นศัพท์ก่อนจะปลดปล่อยใส่ปากหนา

“เสียวใช่ไหมล่ะ? หึๆ ต่อไปนายได้เสียวกว่าเดิมแน่” จุนฮยองพูดขู่ก่อนจะจับร่างบางให้อยู่ในท่าคลาน จากนั้นเขาก็รูดแท่งเนื้อร้อนของตัวเองให้แข็งขืนขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะกระแทกเข้าช่องทางสีสวยรวดเดียว

กลับไปอ่านต่อhttp://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1414974&chapter=2