Chapter 5
เจ็บ
Gikwang's Part.
ก๊อกๆๆ
.
.
.
ก๊อกๆๆ
"คร้าบบบ ใครคร้าบบบ" ผมลุกออกจากเตียงด้วยสภาพหัวยุ่งรุงรังตามสไตล์คนเพิ่งตื่น
แถมยังเพิ่งนอนอีกด้วย
ดึกดื่นป่านนี้ใครมาเคาะประตูห้องผมกันนะ..?
"คุณดงอุน!!!" ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องออกไปผมก็เห็นคุณดงอุน
เจ้านายอีกคนหนึ่งของผมยืนโงนเงนเกาะขอบประตูอยู่
พรึ่บ!!!
"อี๋~
เหม็นเหล้าอ้ะ!" ผมก็เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าคุณดงอุนจะเป็นคนปาร์ตี้จัด
เอ๊ะ! หรือว่ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่านะ..? แล้วนี่เขาดันร่วงมาทับผมอีกเนี่ย! ดีนะที่ทักษะการทรงตัวของผมดี ไม่อย่างนั้นล้มลงไปนอนกับพื้นทั้งคู่แน่ๆ
"คุณดงอุนครับ คุณดงอุนครับ ตื่นก่อนสิครับคุณดงอุน" ผมหนักนะ~
"อ๊ะ!!!"
แต่อยู่ดีๆคุณดงอุนที่ดูเหมือนไม่ค่อยมีสติก็ดันผมเข้าห้องก่อนจะล็อกประตู(?) อะไรกันล่ะเนี่ย? เหมือนในซีรี่ส์ที่ผมเคยดูเลยอ่ะ ฉากแบบนี้มัน...
"คุณดงอุนครับ มีสติหน่อยสิครับ" ผมพยายามเรียกคุณดงอุนให้มีสติ แต่เหมือนจะเกินเยียวยาแล้วล่ะ
ผมเริ่มกลัวแล้วนะ ผมไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย..
"คุณดงอุนครับ อย่าเล่นแบบนี้สิครับ ผมกลัวนะ" ผมพูดไปก็ค่อยๆถอหลังไป คุณดงอุนก็มองหน้าผมแล้วค่อยๆเดินตามมาเหมือนกัน
สายตาเหมือนคนละคนกับตอนที่ผมเจอครั้งแรกเลย
สายตาเขาตอนนี้ดูดุร้ายและน่ากลัวอย่างไรก็ไม่รู้
"ใครเล่น?"
"ห๊ะ?!!"
เมื่อกี้เสียงคุณเหรอครับคุณดงอุน ทำไมเสียงคุณน่ากลัวแบบนั้นล่ะ? ผมตกใจแล้วค่อยๆถอยหนีไปเรื่อยๆ เขาก็เดินตามผมมาทีละก้าว ทีละก้าว
คราวนี้ผมรู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้วนะ
"ฉันไม่ได้เล่น ฉันจะเอาจริง.." คุณดงอุนพูดแค่นั้นก็กระโจนเข้าใส่ผมที่ยังตั้งตัวไม่ได้ทันที
เขากดแขนทั้งสองข้างของผมลงกับเตียงและบีบข้อมืออย่างรุนแรง
แถมตัวเขายังคร่อมบนตัวผมด้วย นี่เขาเป็นอะไรเนี่ย? เขาเมาแล้วทำไมต้องมาแกล้งผมด้วย?
"คุณดงอุนอย่าแกล้งผมอย่างนี้สิครับ ผมกลัวนะ ฮึก" ในที่สุดผมก็กลัวจนร้องไห้ออกมา
ผมได้แต่หวังว่าเขาจะตั้งสติได้ในเร็วๆนี้นะ
"นายเป็นใคร?"
"ครับ?"
"นายเป็นใคร?" นี่เขาจำผมไม่ได้อย่างนั้นเหรอ?
"ผม..
ผม อี กีกวังไงครับคุณดงอุน คุณมองดีๆสิครับ"
"อี..
กี..
กวัง..
อ๋อออ เหอะ!"
"???" อะไรของเขา ทำไมต้องทำสายตาเศร้าขนาดนั้นด้วย ชื่อผมมันทำไมเหรอ?
"ไม่ต้องกลัวไปหรอกนะกีกวังอา.. หยุดร้องไห้ก่อนนะ" ประโยคที่คุณพูดมันดูอบอุ่นมากเลยนะ
แต่น้ำเสียงของคุณมันน่ากลัวมากเลย..
"คุณดงอุน ฮึก ปล่อยผมก่อนสิครับ ผมกลัว.." ผมร้องขอแล้วพยายามดึงมือตัวเองออกแต่ก็ไม่สามารถทำได้สำเร็จ
เพราะคนตรงหน้าผมยังคงกำมันแน่นเหมือนเดิม
"ไม่ต้องกลัวหรอกครับ อีกเดี๋ยวนายก็จะหายกลัวแล้ว
นายจะมีความสุขจนลืมแฟนนายไปเลยล่ะ หึ!"
"อะไรนะครับ? แฟ.. อื้อ!"
Gikwang's Part end.
'จุนฮยองอา~'
'อือออ'
'จุนฮยองอา~ ตื่นสิ ซึงหิวข้าว~'
'ขอนอนแป๊ปนึงนะครับบบ'
'ไม่เอาๆๆ
ซึงหิว จุนฮยองอาตื่นสิ นะๆๆๆ'
'แป๊ปนึงงง'
'ได้
งั้นซึงไปก่อนนะ'
'???'
'ลาก่อน ยง
จุนฮยอง'
'ไปไหนซึง?'
'ฮยอนซึง
นายจะไปไหน?!'
'ฮยอนซึง!'
'จาง ฮยอนซึง!!'
"จาง ฮยอนซึง!!!" ยง
จุนฮยองลืมตาจากฝันร้ายขึ้นอย่างรวดเร็ว ฝันร้ายที่ฝันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
คนในอดีตที่จุนฮยองไม่เคยลืมและไม่เคยจะไม่รัก..
"ฮยอนซึงอา.. ตอนนี้นายกับลูกอยู่ที่ไหนกันนะ?"
"นายหนีฉันไปอยู่ที่ไหน?"
"พระเจ้าช่วยทำให้เราเจอกันหน่อยได้ไหมครับ?"
"ฉันขอโทษ.."
"ฉันรักนายนะ ฮยอนซึง..." จุนฮยองพูดกับตัวเองแค่นั้นแล้วหลับตาลง
ทันทีที่หลับตา น้ำตาลูกผู้ชายของจุนฮยองก็ไหลออกมาจากหางตา...
แสงแดดยามเช้าเล็ดลอดตามรอยผ้าม่านเข้ามา
ร่างกายเปลือยเปล่าสองร่างกำลังอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน
คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดดิ้นเล็กน้อยเพราะแสงแดดส่องตา
เขาเลยหันหน้าซุกเข้าที่แผงอกของคนตัวโต
เวลาล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงวัน
คนตัวโตเริ่มรู้สึกตัวและปวดหัวเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเมื่อคืนเป็นปริมาณมาก
เขาค่อยๆกะพริบตาถี่เพื่อปรับสภาพตาให้รับภาพได้ปกติ
และเขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างเล็กที่เพิ่งเจอกันเมื่อวานอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง
สมองเริ่มประมวลภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
ภาพที่ดูเหมือนจะเลือนลางจนแทบจำไม่ได้
แต่เขาก็รู้อยู่ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน...
"คุณดงอุน ปล่อยผมเถอะนะครับ อื้อ!" เสียงกีกวังพูดเพื่อขอร้องคนเมาตรงหน้าที่กำลังพยายามยัดเยียดจูบให้ตนอยู่แต่ดงอุนที่ตอนนี้เมามากเลยไม่ได้สนใจคำขอร้องอ้อนวอนของกีกวัง
เขายังคงยัดเยียดจูบต่อไป ประกบปากแล้วส่งลิ้นเข้าไปค้นหาความหวานในปากคนตัวเล็ก
เมื่อเบื่อก็เปลี่ยนไปดูดดุนซอกคอขาวจนเกิดรอยแดง
"คุณดงอุน! ฮึก
คุณจะทำแบบนี้กับผมไม่ได้นะ ผมจะบอกคุณท่านว่าคุณรังแกผม!" เมื่อปากเป็นอิสระกีกวังก็ตะโกนใส่ดงอุนทั้งที่ร้องไห้
"เหอะ! กว่าพ่อฉันจะรู้เรื่องนายก็เป็นเมียฉันก่อนแล้วล่ะกีกวัง" ดงอุนเงยหน้ามาบอกกีกวังแล้วยิ้มให้อย่างเลือดเย็นก่อนจะกัดซอกคอกีกวังจนห้อเลือด
"โอ๊ย! ผมเจ็บนะ
ฮึก ปล่อยผม ปล่อยๆๆ" กีกวังเริ่มสติแตกเมื่อโดนกัด
เขาโวยวายเสียงดัง มือไม้ก็ปัดป่ายไปมั่วๆเพื่อจะให้ดงอุนออกไปจากคอของตัวเอง
"อยู่นิ่งๆเถอะน่า.. นายเป็นทาสฉันนะ ไม่รู้เหรอ?" คนตัวโตเริ่มรำคาญกีกวังที่ร้องโวยวายไม่หยุด
เขาจึงเงยหน้าขึ้นมาถามกีกวังพร้อมทั้งกดข้อมือของคนตัวเล็กทั้งสองข้างลงกับเตียงอย่างรุนแรง
"ไม่ใช่! ผมไม่ใช่ทาสของคุณ
คุณท่านแค่ส่งผมมาดูแลคุณเท่านั้น!!!" กีกวังเริ่มก้าวร้าวมากขึ้นเพราะความกลัว
ทั้งที่ปกติแล้วกีกวังไม่เคยแม้แต่จะตะโกนใส่ใครเลยด้วยซ้ำ
"นายมันจะไปรู้อะไรกีกวังอา.. จริงๆแล้วน่ะนะ คำว่า คนดูแล ของฉันมันคือคนที่ต้องดูแลฉันทุกเรื่อง
ไม่เว้นแม้แต่เรื่องบนเตียง!" ดงอุนว่าแค่นั้นแล้วก้มลงไปประกบปากกีกวังอย่างรวดเร็ว
จูบที่รุนแรงแฝงไปด้วยความร้อนแรงของดงอุนทำให้กีกวังเคลิ้มเล็กน้อยแต่เมื่อตั้งสติได้
กีกวังก็รีบใช้เท้าทั้งสองข้างถีบหน้าท้องของคนตัวโตทันที
ส่งผลให้ตอนนี้ดงอุนร่วงลงจากเตียงไปนอนกุมท้องตัวงอบนพื้น
เมื่อเห็นว่าดงอุนกำลังเจ็บปวดกับลูกถีบของตนอยู่
กีกวังรีบใช้จังหวะนี้กระโดดลงจากเตียงเพื่อจะวิ่งหนีคนเลวตรงหน้า
แต่เมื่อกีกวังลงมาจากเตียงได้แล้วหันหลังจะวิ่งออกจากห้อง
ดงอุนก็อาศัยความได้เปรียบทางร่างกายที่สูงยาวกว่ารีบคว้าขาของกีกวัง
เป็นผลให้คนที่กำลังวิ่งหนีล้มในทันที
ทั้งๆที่อีกแค่คืบมือเดียวมือของเขาก็จะจับลูกบิดประตูได้อยู่แล้ว
"นายหนีฉันไปไหนไม่ได้หรอกกีกวังอา.. หึ หึ" ดงอุนยิ้มร้ายก่อนจะอุ้มกีกวังไปโยนลงบนเตียงอย่างแรง
ตอนนี้ดูเหมือนดงอุนจะมีสติมากขึ้น ไม่โซเซเหมือนตอนแรก
แต่เขากลับยังไม่หยุดเรื่องที่กำลังทำอยู่ ราวกับว่าเป็นความต้องการของเขาจริงๆ
ไม่ใช่เพราะเมา..
"คุณดงอุน ฮือออ คุณปล่อยผมไปเถอะนะครับ ฮึก
อย่าทำอะไรผมเลยนะ ผมขอร้อง" กีกวังนอนขดตัวบนเตียงเพราะความเจ็บปวดที่ถูกโยนลงมาอย่างแรงเมื่อครู่
มือก็พนมร้องขอความเมตตาจากคนตรงหน้า
"คงจะไม่ได้หรอกกีกวังอา.. คนอย่างฉันไม่เคยอยากได้อะไรแล้วไม่ได้
แล้วตอนนี้ฉันอยากได้นายซะด้วยสื แน่นอนว่าฉันก็ต้องได้เหมือนกัน!" ดงอุนที่เห็นกีกวังนอนไหว้ขอร้องก็ชะงักไปนิดนึง
แต่มาขั้นนี้แล้วเขาคงจะหยุดไม่ได้ ดงอุนจึงดำเนินเรื่องต่อไป
"อย่า อย่า ฮือออ พี่อีจุน ช่วยน้องด้วย ฮือออ" กีกวังร้องไห้หนักกว่าเดิมเมื่อดงอุนก้มลงมาถอดเสื้อผ้าของตนอย่างไม่ปราณีจนมันขาดวิ้น
ปากก็เลยร้องเรียกคนที่อยู่บ้านนี้เหมือนกัน
คนสำคัญที่นึกออกเพียงคนเดียวในเวลาแบบนี้..
"หุบปากของนายซะ!!! อย่ามาเรียกชื่อมันต่อหน้าฉัน
ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน" ดงอุนชะงักจากการถอดกางเกงชั้นในของกีกวังเมื่อคนตัวเล็กเอ่ยชื่อของคนที่เขาไม่อยากได้ยินตอนนี้
"พี่อีจุนนน ช่วยน้องด้วย ฮือออ พี่อีจุนนน ช่วยกีกวังด้วย
ฮือออ" กีกวังที่ไม่สามารถควบคุมสติได้แล้ว
เขาร้องเรียกหาแต่อีจุน เป็นเหมือนการจุดไฟในใจของดงอุนให้ลุกโชนมากขึ้นไปอีก
"ฉันเตือนนายแล้วนะกีกวัง!!!" พูดจบดงอุนก็ประกบปากลงไปอีกครั้ง คนตัวเล็กกัดฟันเพื่อปิดกั้นลิ้นร้อนของดงอุน
ทำให้ดงอุนโกรธจัดจนเผลอกัดริมฝีปากของกีกวังจนเลือดออก
และเมื่อลิ้นของคนตัวโตสามารถเข้ามาได้
มือของดงอุนก็ปล่อยจากข้อมือเล็กทั้งสองข้างเพื่อมาจัดการกับชั้นในตัวจิ๋วของกีกวังให้พ้นทาง
ก่อนจะจัดการเสื้อผ้าของตนเองต่ออย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า
ไม่มีเสื้อผ้าปกปิดร่างกายแม้แต่ชิ้นเดียว
กีกวังนอนร้องไห้ดิ้นไปดิ้นมาอย่างน่าสงสาร แต่ดงอุนกลับไม่เห็นใจเลยแม้แต่น้อย
เขาเล้าโลมแก่นกายของกีกวังด้วยมือเพียงข้างเดียวอย่างชำนาญจนคนตัวเล็กเริ่มทนไม่ไหว
"หยุดนะคุณดงอุน! คุณจะทำแบบนี้กับผมไม่ได้นะ ฮึก" กีกวังกัดฟันพูดเมื่อความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวจนอาจเกินจะควบคุมไหว
"หื้ม? บอกให้ฉันหยุด
แต่ไอ้นี่ของนายยังชี้หน้าฉันอยู่เลยนะ ปล่อยไว้แบบนี้จะดีเหรอ?" ดงอุนพูดเยาะเย้ยพลางใช้มือลูบไปที่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเบาๆ
"อึ้ก! คุณปล่อยผมไปเถอะนะ
ผมไม่ไหวแล้ว ผมจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกคุณท่านก็ได้ ผมขอร้องเถอะนะครับคุณดงอุน
ฮึก" กีกวังถึงกับพนมมือไหว้ขอร้องดงอุนอีกครั้ง
ใบหน้าตอนนี้ก็เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความหวาดกลัว
"คิดว่าฉันจะสนเรื่องนั้นเหรอกีกวังอา.. นายจะบอกหรือไม่บอกพ่อฉัน
มันก็เรื่องของนาย ไม่เกี่ยวกับฉันนี่ หึ"
"ฮือออ อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ ฮือออ พี่อีจุน ช่วยน้องด้วย
ฮือออ" เมื่อเห็นว่าการขอร้องไม่ได้ผล
กีกวังก็ร้องไห้หนักขึ้นอีกครั้ง
"ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเรียกชื่อมัน!!!" ดงอุนโมโหขึ้นมาอีกครั้งเมื่อคนตัวเล็กตรงหน้าพูดชื่อต้องห้ามออกมา
เขาจับกีกวังนอนหงายแล้วจับขาทั้งสองข้างแยกออกจากกัน
ก่อนจะส่งสิ่งใหญ่โตที่เตรียมพร้อมมานานแล้วเข้าไปทางช่องรักของกีกวังอย่างแรงโดยไม่มีการเบิกทางก่อน
เยื่อบริสุทธิ์ที่ถูกเสียดสีจนขาดนั้นได้สร้างความเจ็บปวดให้กีกวังอย่างมาก
เลือดไหลออกมาทุกครั้งที่ดงอุนขยับเข้าออก
ดงอุนทำทุกอย่างโดยไม่สนใจเลยว่าคนตัวเล็กจะเป็นอย่างไรและยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่เป็นครั้งแรกของกีกวัง!
"ฮือออ คุณดงอุน เอามันออก ผมเจ็บ ฮือออ" กีกวังร้องไห้ไปขอร้องคนตัวโตไป
แต่เหมือนจะไม่ได้รับความเห็นใจเลยสักนิด ร่างสูงยังกระแทกเข้าออกอย่างรุนแรงและดูเหมือนจะเร็วขึ้นเรื่อยๆด้วย
"ถ้านายอยากให้ฉันทำตามที่ขอ นายก็ทำตามที่ฉันบอกก่อนสิ" ดงอุนพูดสบายๆโดยที่ส่วนล่างยังคงไม่หยุดขยับ
"อึ้ก! คะ.. ครับ อึ้ก" กีกวังกัดฟันพูดเมื่อรู้สึกว่าร่างกายเริ่มมีอารมณ์ร่วมกับดงอุน
และยังเกิดเสียงแปลกๆขึ้นด้วย เขาจึงพยายามกลั้นเสียงนั้นเอาไว้
"เรียกชื่อฉันสิ"
"คุณ อึ้ก! คะ.. คุณดงอุน" กีกวังยังคงต้องกัดฟันพูดเหมือนเดิมเพราะเสียงแปลกๆมันชอบจะออกมาอยู่เรื่อย
"เรียกอีก อ่าาา เรียกชื่อฉันอีกสิกีกวังอา.." ดงอุนพูดแล้วครางต่ำเพราะความคับแน่นที่บีบรัดตนอยู่ได้สร้างความเสียวซ่านอย่างมาก
"คะ.. คุณดง
อึ้ก! ดงอุน" กีกวังทำตามอย่างว่าง่ายเพราะคิดว่าคนตัวโตจะทำตามที่สัญญา
แต่ความจริงกลับไม่เป็นอย่างนั้น คนตัวโตยังคงไม่เอาออก ยังคงขยับเหมือนเดิม
ดูเหมือนจะแรงและเร็วกว่าเดิมด้วย!
"อย่ากลั้นเสียงอย่างนั้นสิกีกวังอา.." ดงอุนพูดด้วยน้ำเสียงชวนขนลุกอย่างกับว่าเขาใกล้ถึงฝั่งฝันแล้ว
"ผม อึ้ก! เรียกชื่อคุณแล้วนะ
ทำไม อึ้ก! ทำไมคุณยังไม่เอามันออกอีก?!" กีกวังกัดฟันพูดอย่างทรมานแต่ร่างสูงกลับทำเพียงยิ้มร้ายให้
"นายปล่อยเสียงนั้นออกมาก่อนสิกีกวังอา.. แล้วฉันจะเอามันออกให้" ดงอุนพูดแล้วกระแทกให้แรงขึ้น
"จริงนะครับ? อึ้ก!" กีกวังถามเพื่อความมั่นใจ
"อืมมม เร็วสิกีกวังอา.. ปล่อยเสียงนั้นออกมา"
"ดะ.. อ๊ะ
ได้ครับ อ๊ะ อ๊ะ อ๊า" กีกวังปล่อยเสียงที่พยายามปิดกลั้นออกมาตามความต้องการของคนตัวสูงโดยหารู้ไม่ว่าเสียงนี้มันไปปลุกเร้าอารมณ์ของร่างสูงอย่างมาก
"อืมมม อ่าาา สุดยอดเลยกีกวังอา.. อีกแปปนึงนะ จะเสร็จแล้ว" ดงอุนพูดแค่นั้นก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น
"ไหนคุณบอกว่าจะเอามันออกไงครับ อ๊ะ คุณโกหกผมนี่ อ๊ะ" กีกวังพูดแข่งกับเสียงครางของตัวเองที่ออกมามากขึ้นเรื่อยๆ
"เดี๋ยวเอาออกน่า.. จะเสร็จแล้ว แปปนึงนะคนเก่ง ร้องออกมาอีกสิ ร้องออกมา อืมมม"
"มะ.. ไม่
อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาา" ปากก็บอกว่าไม่
แต่สุดท้ายกีกวังก็ปล่อยเสียงครางออกมาพร้อมทั้งถึงจุดหมายก่อนดงอุน
และสลบไปในที่สุด
"อืมมม ดีมาก อืมมม อ่าาา" ดงอุนกระแทกแรงๆอีกเพียงไม่กี่ครั้งก็ปลดปล่อยออกมาเต็มช่องทางรักของกีกวังก่อนจะถอนแก่นกายออกแล้วทิ้งตัวลงนอนข้างๆคนตัวเล็ก
"ฉันขอโทษนะกีกวังอา..." เสียงขอโทษแผ่วเบาออกมาจากป่ากของดงอุน
เป็นคำที่เขาสามารถพูดตอนที่คนตัวเล็กนอนหลับเท่านั้น
เพราะเขาไม่กล้าพอที่จะพูดออกไปตรงๆ ไม่ให้คนตัวเล็กได้ยินอย่างนี้คงจะดีกว่า..
คุณขอโทษผมจริงๆเหรอครับคุณดงอุน..?
อ่านตอนต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น