Chapter 2
ทำยังไงดี..?
มื้ออาหารผ่านไปด้วยความรวดเร็วแต่ก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นเช่นกัน
นานๆทีบ้านหลังนี้ที่ฮยอนซึงและอิลฮุนอยู่กันแค่สองคนจะดูครึกครื้นขึ้นมาบ้าง
แม้บางครั้งคุณตาคุณยายของอิลฮุนจะแวะมาเยี่ยมเยือน แต่ก็น้อยมาก
เพราะพวกท่านอยู่ต่างจังหวัด ฮยอนซึงเองก็ไม่อยากให้พวกท่านเดินทางไกลๆ
หลังจากทานอาหารกันเสร็จ
ฮยอนซึงและอิลฮุนก็ไปช่วยกันล้างจานกันสองคน
และเชิญให้แขกกิติมศักดิ์อย่างโยซอบไปนั่งรอที่ห้องรับแขก
เห็นว่ามีเรื่องจะคุยด้วย และสั่งห้ามเข้าห้องครัวมาช่วยเด็ดขาด
เพราะเข้ามาทีไรจะต้องมีจานแตกอย่างน้อยสองใบทุกที
"เสร็จแล้วโย รอนานไหม?" ฮยอนซึงเอ่ยทักโยซอบที่นั่งดูทีวีทันทีที่เดินมาถึงห้องรับแขก
"ไม่นานๆ แล้วอิลฮุนไปไหนล่ะ?" โยซอบถามกลับเมื่อไม่เห็นหลานรักเดินมากับเพื่อนคนสวยของตน
"ฉันให้ไปอาบน้ำแล้ว ต้องทำการบ้านและก็อ่านหนังสือน่ะ"
"แหม..
นายนี่ยังเฮี้ยบกับหลานฉันเหมือนเดิมเลยนะ"
"ก็ฉันไม่อยากให้ลูกฉันไร้ความรับผิดชอบนี่..!" แต่อยู่ๆฮยอนซึงก็หยุดพูดกระทันหัน เหมือนจะไม่มีเหตุผลที่ฮยอนซึงหยุดพูด
แต่โยซอบก็พอดูออกว่าเป็นเพราะอะไร..
"เอ้อ~
ฮยอนซึง มานั่งนี่ๆ ฉันมีเรื่องจะปรึกษาหน่อยอ่ะ" โยซอบเมื่อเห็นเพื่อนเริ่มเข้าสู่โหมดความเศร้าก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีโดยเรียกให้ฮยอนซึงมานั่งข้างๆ
เพราะมีเรื่องจะปรึกษา
"เรื่องอะไรเหรอโย? ถ้าเรื่องเงินฉันไม่มีให้หรอกนะ ฮ่าๆๆ" ฮยอนซึงที่นั่งข้างโยซอบพูดติดตลกและพยายามซ่อนแววตาที่เป็นไปด้วยความเศร้าเอาไว้
เขาไม่อยากให้เพื่อนตัวเล็กเป็นห่วงที่เขายังอ่อนแออย่างนี้..
"ไม่ใช่หรอกน่า.. คือว่า เข้าเรื่องนะ คือ..."
โยซอบก้มหน้าลง มือทั้งสองข้างผสานกันโดยไม่ตั้งใจ เล็บมือก็จิกกันเล็กน้อย
สายตามองแต่ตักตัวเอง
"อะไรโย เครียดเหรอ เรื่องอะไรเนี่ย?" ฮยอนซึงที่เห็นปฏิกิริยาของเพื่อนแปลกไปก็เริ่มเป็นห่วงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
"ก็..
คือ..
ฮึก"
อยู่ๆโยซอบที่ก้มหน้าอยู่ก็ร้องไห้ ฮยอนซึงถึงกับตาโตด้วยความตกใจ
"โย เป็นอะไร?! บอกซึงมาสิโย" ฮยอนซึงเขยิบเข้าไปหาโยซอบและเอามือเขย่าโยซอบเล็กน้อย
"โย..
ฮึก โยถูกข่มขืน"
"!!!"
"เห้ย ไอ้ยง!!!"
"กูบอกมึงกี่รอบแล้วว่าอย่าเรียกนามสกุลกูเฉยๆยูนดู!!!"
"เออๆ
เรื่องของมึงเถอะ แต่วันนี้มึงต้องไปกินเหล้ากับกู"
"อะไรของมึง
กูกำลังทำงานอยู่เนี่ย อยู่ดีๆจะมาชวนให้กูไปกินเหล้า เดี๋ยวกูก็ฟ้องท่านประธานซะเลย" จุนฮยองที่นั่งแต่งเพลงอยู่
วางสมุดแต่งเพลงลงแล้วหันไปคุยกับผู้มาเยือนที่ยืนคาประตูอยู่
ยูน ดูจุน
ผู้จัดการฝ่ายการตลาดของบริษัทที่เป็นถึงลูกชายของประธานบริษัทค่ายเพลงแห่งนี้
มีน้องชายคนหนึ่งแต่อยู่ที่ต่างจังหวัด เมื่อสองเดือนก่อนดูจุนถูกพ่อบังคับให้ไปดูงานที่ญี่ปุ่น
จริงๆแล้วจะไม่ไปก็ได้ แต่พ่อของเขาบอกว่าก็แค่จะตัดชื่อออกจากกองมรดกเท่านั้นเอง! ดูจุนก็เลยต้องไปญี่ปุ่นกับพนักงานคนหนึ่งของบริษัทที่ได้รับมอบหมายให้ไปดูงานเหมือนกัน
วันนี้ก็เพิ่งครบกำหนดให้กลับเกาหลี ทันทีที่เหยียบผืนแผ่นดินเกาหลี
ดูจุนก็รีบตรงดิ่งมาหาเพื่อนรักอย่าง ยง จุนฮยอง ทันที
"เออ ฟ้องก็ฟ้องไป
ยังไงพ่อกูก็ด่ากูทุกวันอยู่แล้ว กูไม่แคร์" ดูจุนพูดพลางยักไหล่สบายๆ
"ครับบบ
คุณลูกประธานบริษัท!" จุนฮยองพูดด้วยน้ำเสียงดัดจริตเล็กน้อย
แถมยังเน้นคำว่า ษัท! ซะเหลือเกิน
"เลิกกวนตีนกูได้ละ
ไปกินเหล้ากับกูเดี๋ยวนี้ กูมีเรื่องจะปรึกษามึง"
"ห๊ะ!!! มึงเนี่ยนะมีเรื่องจะปรึกษากู" จุนฮยองถามดูจุนอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
คนเก่งๆอย่างดูจุนเนี่ยนะจะมีเรื่องปรึกษาตน คงเป็นเรื่องใหญ่มากแน่ๆ
"เออ กูนี่แหละ
รีบเก็บของเร็วๆเลยมึง เดี๋ยววันนี้กูเลี้ยงเอง"
"แหม.. ป๋าซะด้วย งั้นรอกูแปปนึงแล้วกัน"
หลังจากเก็บของเสร็จ
จุนฮยองและดูจุนก็ตรงดิ่งมาที่ผับประจำของพวกเขา ห้องVIPและเหล้าราคาแพงระดับไฮคลาสถูกจัดเตรียมขึ้นสำหรับลูกค้ากระเป๋าหนักอย่างพวกเขา
"มึงมีไรจะปรึกษากูล่ะ
ว่ามาดิ" จุนฮยองเปิดประเด็นทันทีหลังจากที่เขากระดกเหล้าเข้าปากเสร็จ
"มึงรู้ใช่ไหม
ว่าที่กูไปดูงานที่ญี่ปุ่นสองเดือน กูไปกับพนักงานบริษัทอีกคนหนี่ง"
"เออ แล้วไง
เขาอ่อยจะจับมึงหรือไงล่ะ?"
"เปล่า
แต่คืนสุดท้ายก่อนกลับเกาหลี..."
งานเลี้ยงเพื่อส่งท้ายดูจุนและโยซอบที่จะกลับเกาหลีได้ถูกจัดขึ้น
อาหารและเครื่องดื่มมึนเมาได้ถูกเสิร์ฟไม่ขาดสาย โดยมารยาทแล้ว
ถ้าผู้ใหญ่ชวนให้ดื่มก็ไม่ควรขัดให้เสียน้ำใจ
เช่นเดียวกับดูจุนและโยซอบที่ต้องฝืนดื่มตลอดงานเลี้ยงจนกว่างานเลี้ยงจะจบ
และยังดีที่งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นที่โรงแรมที่ดูจุนและโยซอบพักอยู่
แม้จะเมาก็สามารถกลับถึงที่พักได้อย่างปลอดภัยแน่นอน
ดูจุนที่หลงเหลือสติอยู่เล็กน้อยจึงพยุงโยซอบกลับห้องพักหลังงานเลี้ยงจบอย่างทุลักทุเลจนในที่สุดก็มาถึงห้องพัก
ดูจุนปล่อยโยซอบลงบนเตียง
ด้วยความเมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้สายตาไม่รักดีของดูจุนหันไปมองโยซอบไล่ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
เสื้อเชิ้ตที่โยซอบใส่เลิกขึ้นเล็กน้อยจนเห็นหน้าท้องเรียบ
ดูจุนมองแล้วกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
พยายามสะบัดหัวให้เลิกคิดเรื่องไม่ดีแต่สายตาก็พลันไปเห็นหน้าอกโยซอบที่กระเพื่อมเพราะหายใจแรง
ไล่ขึ้นไปก็เป็นลำคอขาวสะอาด ต่อด้วยริมฝีปากแดงที่เผยออยู่เล็กน้อย
เห็นอย่างนี้แล้วความอดทนของดูจุนก็หมดทันที
ดูจุนค่อยๆย้ายร่างกายตัวเองไปคร่อมโยซอบแล้วโน้มไปประกบปากทันที
โยซอบที่เริ่มหายใจไม่ออกก็ยิ่งเผยอปากมากขึ้น แต่ดูจุนกลับคิดว่านี่เป็นการเชื้อเชิญ
เขาจึงไม่รอช้าสอดลิ้นตัวเองไปหยอกล้อกับลิ้นเล็กของโยซอบทันที
มือซุกซนของดูจุนก็รีบจัดการกับเสื้อผ้าของทั้งคู่อย่างรีบร้อน
โยซอบที่หายใจไม่ออกก็พยายามขัดขืนดูจุนแต่ดูเหมือนแรงของคนตัวเล็กจะมีน้อยเกินกว่าจะสู้แรงของดูจุนได้
จนในที่สุดดูจุนจัดการกับเสื้อผ้าทั้งหมดได้สำเร็จเป็นผลให้ตอนนี้ทั้งคู่ไม่เหลือสิ่งปกปิดร่างกายเลยแม้แต่ชิ้นเดียว
ดูจุนปล่อยปากโยซอบให้เป็นอิสระ ให้คนตัวเล็กข้างใต้ร่างตนได้โกยอากาศเข้าปอดบ้าง
แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ดูจุนผละจูบโยซอบออกมาหรอก เพราะเหตุผลที่แท้จริงคือเขาต้องการจะมาเล่นกับติ่งเล็กสีชมพูของโยซอบต่างหาก
โยซอบที่ยังไม่ได้สติก็ได้แต่นอนหลับตารับความรู้สึกและอาการแปลกๆที่เกิดขึ้น
ดูจุนทั้งดูดทั้งเม้มไปทั่วร่างกายของโยซอบจนเกิดรอยแดง
เมื่อพอใจแล้วดูจุนก็ยิ่งลงไปต่ำกว่าเดิมเพื่อเล่นกับของเล่นชิ้นพิเศษ ดูจุนอมเข้าไปทั้งหมด
ก่อนจะดูดและเม้มขึ้นๆลงๆให้โยซอบเกิดอารมณ์ โยซอบได้แต่แอ่นรับสัมผัสนั้น
ส่งเสียงครางออกมาเล็กน้อย และปลดปล่อยออกมาใส่ปากดูจุนในที่สุด
ดูจุนก็กลืนลงไปอย่างไม่รังเกียจก่อนจะสานต่อภารกิจโดยการสอดใส่แก่นกายของตนเข้าไปช่องทางรักสีชมพูของโยซอบ
ด้วยความรู้สึกเจ็บเพราะไม่ได้รับการเบิกทางก่อน ทำให้โยซอบน้ำตาไหลที่หางตาทันที
ดูจุนก็ดูเหมือนจะเมาเกินกว่าจะสนใจอะไรทั้งนั้น เขาค่อยๆขยับเข้าๆออกๆ
จากช้าๆก็เริ่มเปลี่ยนเป็นเร็ว จากเบาๆก็เริ่มเปลี่ยนเป็นกระแทกแรงๆไม่ยั้ง
"อ๊ะ อ๊ะ อ๊า" โยซอบเผลอครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้เมื่อดูจุนกระแทกโดนจุดกระสันเสียวของตน
"อืมมม" ดูจุนเองก็หลุดครางเสียงต่ำออกมาเช่นกันเมื่อโยซอบตอดรัดแก่นกายของตนอย่างถี่ยิบ
เลือดจากการที่เยื่อบริสุทธิ์ขาดค่อยๆไหลออกมาหล่อลื่น เพราะว่านี่เป็นครั้งแรกของโยซอบ ตอนนั้นเองที่โยซอบได้สติ สมองเริ่มประมวลผลได้ว่าเกิดอะไรขึ้น โยซอบพยายามดันดูจุนออกจากร่างกายของตนด้วยแรงทั้งหมดที่มีในทันทีที่ตั้งสติได้ แต่ดูจุนกลับกดมือของโยซอบเอาไว้ไม่ให้ขยับกวนใจ โยซอบที่สู้แรงของคนเมาไม่ได้ก็ได้แต่นอนน้ำตาไหลให้ดูจุนทำเรื่องแบบนั้นต่อไป พยายามกัดปากตัวเองเพื่อไม่ให้เสียงน่ารังเกียจนั้นออกมาแต่ก็เหมือนจะห้ามตัวเองไม่ได้ ดูจุนยังคงกระแทกต่อไป ยิ่งแรงโยซอบก็ยิ่งเจ็บ แต่ดูจุนกลับยิ่งมีความสุข ดูจุนทำไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็ถึงฝั่งฝัน ดูจุนค่อยๆถอนแก่นกายของตนออกแล้วทิ้งตัวลงนอนข้างๆโยซอบก่อนจะหลับไปในที่สุด...
กลับไปอ่านต่อน้า
http://writer.dek-d.com/Phad-Ka-Prao/writer/viewlongc.php?id=1361327&chapter=3
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น