Chapter 10
เจ็บครั้งที่สอง
วันเปิดภาคเรียนเริ่มต้นวันนี้เป็นวันแรก
เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กนักเรียนมัธยมก็ดังเป็นพิเศษในเวลาพักกลางวันอย่างนี้
เด็กๆส่วนใหญ่เลือกที่จะนั่งจับกลุ่มกันตรงโต๊ะใต้อาคารเรียน
แต่ก็มีบางคนที่เลือกจะนั่งเงียบๆอยู่คนเดียวใต้ร่มไม้
ทั้งๆที่อากาศร้อนจนไม่น่าจะไปนั่งได้ถึงแม้จะมีร่มไม้ก็ตามที..
"นาย! มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียวอ่ะ แดดร้อนจะตาย" แล้วจู่ๆก็มีเด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันเดินเข้าไปทักเขาคนนั้น
"เอ่อ.. เราเป็นเด็กใหม่น่ะ เลยไม่รู้จะไปอยู่ไหนดี^^" เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ก็ตอบอย่างใสซื่อและยิ้มให้
"ยังไม่มีเพื่อนเลยอ่ะดิ ม.3เท่ากันเลยนี่ เป็นเพื่อนกับฉันไหมล่ะ?" เด็กหนุ่มที่มาทักพูดอย่างเป็นมิตร
"ได้เหรอ? เอาสิๆๆ^^"
"อื้ม~ ฉันชื่อ ยง จุนฮยอง นะ^^" เด็กหนุ่มคนที่ชวนคุยแนะนำตัวก่อนแล้วยิ้มเป็นครั้งแรกตั้งแต่คุยกันมา
"เรา จาง ฮยอนซึง นะ^^"
Junhyung's Part.
"ผม จาง อิลฮุน ครับ^^"
"!!!" ทำไม..
รอยยิ้มของเด็กคนนี้..
แววตาของเด็กคนนี้..
ผมเห็นแล้วรู้สึกคุ้นจัง..?
"คุณจุนฮยองครับ" อิลฮุนเรียกจุนฮยอง
"..." แต่จุนฮยองก็ดูเหมือนจะไม่ได้ยินเสียงของเด็กหนุ่มตรงหน้า
เพราะตอนนี้เขากำลังอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง
"คุณจุนฮยองครับ!"
"อะ..
อะไร?"
เมื่อได้สติ จุนฮยองก็ตอบอิลฮุนเสียงตะกุกตะกัก
"คุณเป็นอะไรไปครับ? ดูเหม่อๆ" อิลฮุนถามด้วยความสงสัย
"ไม่มีอะไรหรอก แล้วนี่เมื่อไรจะถึงบ้านไอ้ดงอุนสักทีเนี่ย?! ร้อนชะมัด!" จุนฮยองปฏิเสธแล้วรีบเปลี่ยนประเด็นโดยการทำเป็นบ่นนู่นบ่นนี่
"ถึงแล้วครับ^^" เพราะมัวแต่เหม่อจุนฮยองจึงไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้มายืนอยู่หน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว
"ขอบใจมากนะ จะเข้าไปดื่มน้ำข้างในก่อนไหม?" จุนฮยองเอ่ย
"ไม่เป็นไรครับ ผมมีเรียนต่อ^^"
"นี่นายยังไม่เลิกเรียนอีกเหรอ?" จุนฮยองถามด้วยความสงสัย เพราะตอนนี้ก็เกือบจะสี่โมงเย็นแล้ว
"เลิกเรียนที่โรงเรียนแล้วครับ แต่ผมมีเรียนพิเศษน่ะครับ^^" อิลฮุนตอบแล้วยิ้มให้จุนฮยอง
"อืม ยังไงก็ขอบใจนายมากนะ ฉันไปก่อนล่ะ" จุนฮยองว่าแล้วหันหลังกลับเตรียมจะเข้าบ้าน
ซึ่งก็พอดีกับที่กีกวังเดินออกมาจากบ้านพอดี กีกวังจึงเอ่ยทัก
"กลับมาแล้วเหรอครับคุณจุนฮยอง อ้าว! อิลฮุน^^"
กีกวังเอ่ยทักจุนฮยองและก็ต้องตกใจที่เห็นอิลฮุนมายืนอยู่หน้าบ้าน
"สวัสดีครับพี่กวัง^^" อิลฮุนเอ่ยแล้วโค้งตัวให้กีกวัง
"สวัสดี^^
แล้วนี่ทำไมฮุนถึงมากับคุณจุนฮยองได้ล่ะ?"
"เปล่า!
/ คุณจุนฮยองหลงทางน่ะครับ!" เมื่ออิลฮุนตอบความจริงอย่างนี้ซึ่งต่างจากจุนฮยองที่กำลังจะโกหก
เป็นผลให้จุนฮยองหันไปจิกอิลฮุนด้วยสายตาอาฆาต
"เอ่อ..
เราไปกันเลยไหมฮุน?" เมื่อเห็นว่าบรรยากาศเริ่มแปลกๆ
กีกวังก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุย
จุนฮยองที่เห็นว่าตนไม่เรื่องอะไรแล้วก็เดินเข้าบ้านไปเงียบๆ
"ครับๆ^^"
ขณะที่โยซอบเดินเข้ามาในบริษัทด้วยอารมณ์ขุนมัวก็มีเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเอ่ยทักทายทันทีที่เจอ
"โยซอบ!"
"อ้าว!
หวัดดีมยองซู^^" โยซอบเอ่ยตอบเพราะเพิ่งเห็นว่าคนที่เดินสวนกันคือ
มยองซู..
..เพื่อนร่วมงานที่ค่อนข้างสนิทกันเพราะรู้จักกันตอนเรียนอยู่มหาวิทยาลัย
โยซอบเองก็พอรู้ตัวว่าเพื่อนคนนี้แอบชอบตนอยู่
แต่เขาก็ไม่อยากเสียเพื่อนดีๆอย่างมยองซูไปจึงโกหกไปว่ามีแฟนแล้ว
"ฉันบอกกี่ทีแล้วว่าให้เรียกฉันว่าแอล-^-" มยองซูพูดแล้วแกล้งงอน
"ฉันก็เรียกนายอย่างนี้มาตลอดอ่ะ นายอย่ามาบ่นน่า.. ฮ่าๆ"
"แล้วนายหายไปไหนมาเกือบอาทิตย์นึงห๊ะ?! ฉันเหงาจะตายอยู่แล้วเนี่ย" มยองซูแกล้งพูดแล้วเดินไปเอาแขนพาดรัดคอโยซอบอย่างที่เคยทำกันประจำ
"ย๊าๆๆ ฉันหายใจไม่ออกนะ! แล้วฉันก็แค่กลับบ้านที่ต่างจังหวัดเฉยๆ
พอดีคิดถึงหลานน่ะ" โยซอบพูดขำๆแล้วพยายามงัดแขนมยองซูออก
"อ่ะๆ เอาออกให้ก็ได้ ฮ่าๆๆ นายจะไปก็ไม่ชวนฉันเลยนะ งอนๆๆ-^-"
มยองซูทำปากเบะ
สำหรับคนที่ผ่านไปผ่านมาอาจมองว่าเป็นภาพที่น่ารักที่คนหล่อๆอย่างมยองซูทำแบบนี้
แต่ในสายตาคนที่เป็นเพื่อนกันมานานอย่างโยซอบคงบอกได้สามคำว่า ..น่าเกลียดมาก!
"โอ๋ๆๆ ไว้คราวหน้าจะชวนน๊าาา งั้นเดี๋ย..!" ขณะที่โยซอบกำลังคุยกับมยองซูอยู่ดีๆ
ดูจุนที่โผล่มาจากไหนไม่รู้เดินมาแทรกตรงกลาง ทั้งๆที่ทางเดินทางอื่นมัน.. กว้างมาก!!
"เกะกะ ถ้าจะยืนคุยกันอย่างนี้ก็ลาออกไปคุยกันให้หนำใจเลยไหม?!" ดูจุนพูดแขวะทำให้โยซอบที่ได้ยินถึงกับนิ่วหน้า
"ก็ลาออกแล้วนะ แต่ดันมีคนบางคนมาอ้อนวอนขอให้กลับมาทำงานเนี่ยนะสิ เฮ้อ~ ไปกันเถอะมยองซู เดี๋ยวฉันเลี้ยงกาแฟกับขนมเอง จะป้อนให้ถึงปากเลย ปะ!" โยซอบเดินไปคล้องแขนมยองซูแล้วหันมาพูดใส่หน้าดูจุนก่อนจะเชิดหน้าแล้วเดินออกไป..
"คะ..
ใครไปขอร้องอ้อนวอนนายกันห๊ะ?!! อย่ามาโมเมเองสิ ฮึ่ย!!!" ดูจุนที่เอ๋อไปสักพักก็รีบตะโกนไล่หลังโยซอบ
ในใจก็โมโหเล็กน้อยที่เห็นโยซอบไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่น ทั้งๆที่แฟนก็ยื่นหัวโด่อยู่ตรงนี้ทั้งคน..
"ไอ้ดงอุน มึงเป็นอะไรของมึง? มาถึงก็ซดเอาๆ นี่มันเหล้านะเว้ยไม่ใช่น้ำเปล่า" จุนฮยองพูดกับน้องชายคนหนึ่งของตนที่มาถึงร้านก็ซดเหล้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
"ผมเครียดนิดหน่อยอ่ะพี่" ดงอุนพูดแล้วกระดกเหล้าอีกรอบ
"เป็นไรวะ?"
"พี่..
ถ้าผมแย่งคนที่มีเจ้าของอยู่แล้ว มันจะผิดมากไหมพี่?"
"อะไรของมึง? นี่มึงมีความรักได้ด้วยเหรอเนี่ย?!" จุนฮยองถามอย่างไม่เชื่อหู
"เอ้าพี่!
ผมก็คนนะ" ดงอุนพูดอย่างงอนๆ
"กูว่า..
มึงอย่าไปยุ่งกับเขาเลย ..มันบาป" จุนฮยองพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"เหรอ.."
ดงอุนพูดแค่นั้นแล้วก็กระดกเหล้าไปอีก สีหน้ายากเกินกว่าที่จะคาดเดา...
หลังจากกลับมาจากผับ
ดงอุนก็ยังคงนั่งดื่มเหล้าต่อ ส่วนจุนฮยองที่ดื่มเข้าไปมากก็ขอตัวไปนอน
"ใครน่ะ อ้าว! คุณดงอุน ยังไม่นอนอีกเหรอครับ?!" กีกวังที่เพิ่งกลับบ้านมาเอ่ยทักเมื่อเห็นเจ้านายยังไม่นอน
วันนี้เป็นวันแรกที่เขาไปสอนพิเศษให้อิลฮุน
คุณม๊าของอิลฮุนก็ใจดีมากแถมยังชวนเขาทานอาหารเย็นอีก เขาจึงปฏิเสธไม่ได้
แต่ถึงอย่างนั้นกีกวังก็ไม่ทิ้งหน้าที่เพราะเขาได้โทรบอกแม่บ้านอีกคนหนึ่งให้ทำหน้าที่ในวันนี้แทนเรียบร้อยแล้ว
"คุณดื่มอีกแล้วเหรอครับเนี่ย?! เหม็นชะมัดเลย" กีกวังบ่นขณะเดินเข้ามาในบ้าน
ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ดงอุนก็ยิ่งเหม็นเหล้า
"นายหายไปไหนมา? ทำไมกลับบ้านเอาป่านนี้ห๊ะ?!!!"
แต่อยู่ๆดงอุนก็ตะคอกใส่กีกวังอย่างไม่มีเหตุผล
"คุณเมามากแล้วนะครับคุณดงอุน ขึ้นไปนอนได้แล้วครับ" กีกวังพยายามใจเย็นไม่ถือโทษโกรธคนเมา
คนตัวเล็กพยายามดึงเจ้านายให้ลุกขึ้นเพื่อจะพาไปห้องนอน
"นายหายไปไหนมา?!!" คนเมาก็ยังดื้อรั้นถามไม่ยอมจบแต่ก็ยอมเดินตามคนตัวเล็กขึ้นมายังชั้นสองของบ้าน
"ผมไปทำงานมาครับ" กีกวังถอนหายใจแล้วยอมตอบแต่โดยดี
เมื่อพยุงคนเมามาถึงห้อง กีกวังก็เปิดประตูเข้าไปในห้องเพื่อจะได้พาเจ้านายขี้เมามานอนดีๆ
ทันทีที่เหวี่ยงเจ้านายลงบนเตียง
กีกวังเตรียมจะเดินไปหาผ้าเย็นมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เจ้านายแต่กลับโดนดึงแขนจากด้านหลังอย่างแรงจนล้มลงบนเตียง
แล้วคนเมาก็อาศัยจังหวะนี้ขึ้นคร่อมตัวกีกวังเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้
กีกวังที่รู้สึกเหมือนเจอเดจาวูก็ตื่นตระหนกขึ้นมาแต่ก็ไม่สามารถหนีไปไหนได้
ผลักก็แล้ว ดันก็แล้ว แต่ก็ยังสู้แรงคนเมาไม่ได้อยู่ดี
"คุณดงอุน! ออกไปนะครับ อย่ามายุ่งกับผม!!" กีกวังออกแรงดันแต่ก็ไม่เป็นผลเลยสักนิด
ครั้งนี้ดงอุนเมามาก ดูเหมือนจะสามารถควบคุมสติได้เลยด้วยซ้ำ
"คุณดงอุน มีสติหน่อยสิครั..! อื้อ!" ในขณะที่กีกวังพยายาเรียกสติดงอุน
เขาก็ถูกคนตัวโตก้มลงมาจูบปิดปากเสียก่อนแถมเสื้อผ้าก็ถูกกระชากออกอย่างรุนแรงและรวดเร็ว
จนสุดท้ายร่างกายของกีกวังก็เปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าปกปิด
ส่วนดงอุนเอง หลังจากจัดการเสื้อผ้าคนตัวเล็กเสร็จแล้วเขาก็จัดการเสื้อผ้าของตัวเองอย่างรวดเร็วเช่นกัน
จากนั้นดงอุนก็ไม่รอช้า
นิ้วของดงอุนถูกใส่ในช่องทางรักของกีกวัง ชักเข้าชักออกสักครู่
จากนิ้วก็เปลี่ยนเป็นสิ่งอื่น ..ที่ใหญ่กว่า
"อ๊ะ! อื้อ
คุณดงอุน ฮือออ เอามันออกไป ผมเจ็บ"
กีกวังร้องไห้คร่ำครวญและขอร้องหวังให้ได้รับความเห็นใจ
ตอนนี้คนตัวโตไม่มีสติเลยแม้แต่น้อย เขาทำตามความปรารถนาของเขาเพียงอย่างเดียว
ไม่สนใจคนตัวเล็กใต้ร่างเลยแม้แต่น้อย
ดงอุนขยับกระแทกเท่าที่ร่างกายต้องการ
รุนแรงเท่าที่ร่างกายต้องการ การกระทำครั้งนี้ไม่ได้มีความอ่อนโยนเหมือนครั้งก่อน
กีกวังได้แต่นอนทนกับความทรมาน หวังให้มันผ่านไปเร็วๆ
แล้วคนตัวเล็กนอนร้องไห้จนหลับไปเพราะความเพลีย...
กลับไปอ่านต่อ
